Prestafélagsritið - 01.01.1924, Síða 24

20
Jón Helgason:
Prestafélagsritið.
inn í því, að samsinna trúarlærdómum kristindómsins eins og
þeir hafa verið framsettir innan þessara kirkjudeilda. Og svo
líta margir á enn í dag, án þess þó að geta orðið fyllilega
sammála um, hvern þessara trúarlærdóma beri sérstaklega að
leggja áherzlu á. Sumir benda á lærdóminn um réttlætinguna
af trúnni svo sem hið sjálfsagða meginatriði fagnaðarerindis-
ins, og þá um leið kristindómsins sjálfs. Aðrir draga fram
fullgildi heilagrar, óskeikullar og guðinnblásinnar ritningar og
segja: Kristindómurinn er trúin á Guðs orð heilagrar ritning-
ar sem kraft til sáluhjálpar, hverjum sem trúir því. Enn aðrir
benda á lærdóminn um yfirskynjanlegan guðdóm Jesú Krists
og eilífa fortilveru í eilífu sambandi við föður og heilagan
anda. Og hver um sig heldur því fram með áherzlu, að með
þeirri kennisetningu, sem þeim er þungvægust, standi og falli
kristindómurinn. Með þessum hætti komumst vér því ekki
langt í leit vorri eftir svari við spurningunni: Hvað er
kristindómur?
En þegar spurt er: Hvað er kristindómur? þá er þess vel
að minnast, að spurningin tekur viðhorf eftir því, frá hvaða
sjónarmiði er spurt, og hér koma aðallega tvö meginsjónar-
mið til greina, annarsvegar hvað kristindómurinn sé / sjálfu
sér, og hinsvegar hvað hann sé fyrir mig — hvað hann sé
sem trúarsöguleg staðreynd og hvað hann sé sem trúarleg
reynsla í lífi einstaklingsins sem kristins manns, hvað hann sé
eftir innihaldi sínu og hvað eftir insta eðli sínu og rót. Þegar
hér er spurt, hvað sé kristindómur, þá er þar spurt frá síðar-
nefndu huglægu sjónarmiði, ekki um innihald kristindómsins,
eins og játningarrit kirkjunnar og fræðikerfi guðfræðinganna
gera þess grein, heldur um líf kristindómsins eins og kristinn
maður Iifir því, þ. e. um þá sérstöku tegund trúarlífs sem vér
köllum kristilegt. Því að það, sem vér æskjum að fræðast um,
er vér berum upp spurningu þessa, er ekkert annað en það,
hvað það sé, sem geri kristinn mann að kristnum manni,
hver hann sé, þessi andlegi fjársjóður, sem, þar sem hann
er orðinn eign sálarinnar, geti vegið upp alla bresti vora,
ávirðingar og ófullkomleika, en þar sem hann vantar, ekk-