Prestafélagsritið - 01.01.1924, Blaðsíða 65

Prestafélagsritið.
Sadhu Sundar Singh.
61
sem stóru, sá hann dásamlega náð frelsara síns og arotl-
ins. Honum var það ljúft, að fá að líða með honum og
bera kross hans. Um fyrstu kvalanótt sína, er hann skjálfandi
af kulda og örmagna af þreytu, hungri og þorsta, hugsaði til
allra þæginda æskuheimilis síns, komst hannj svo að orði:
»Eg hélt á nýja tesíamentinu í hendinni. Þessi nótt er mér
ávalt minnisstæð, sem fyrsta nótt mín í himnaríki«.
Svo viðburðarík sem þessi fyrsta trúboðsferð Sundar Singhs
var, skal þó ekki farið frekar út í hana hér. A árunum
1909—1910 var hann önnum kafinn við vísindanám, sem
hann stundaði við guðfræðiskólann í Lahor, en gaf sig þó
að prédikarastarfsemi sinni jafnhliða. Það má nærri geta, að
starfsemi hans hafði þegar vakið allmikla eftirtekt meðal aðal-
manna indverska trúboðsins og þeir gerðu þá líka alt, sem í
þeirra valdi stóð, til þess að ráða hinn unga, djarfa og táp-
mikla trúboða í sína þjónustu. En Sundar vildi ekki láta telja
sig til nokkurrar ákveðinnar kirkjudeildar, þar sem hann hugði,
að slíkt mundi leggja höft á starfsemi sína og þrengja verka-
hring sinn og vildi því ekki ganga í þjónustu ensk-indversku
kirkjunnar, en yfirgaf nú skólann og gerðist farandprédikari
að nýju.
Leið hans lá nú, meðal annars, inn í Tíbet, fjallalandið
mikla. Má með sanni segja, að hann hafi hvergi stigið fleiri
þrautasporin en þar, enda hafa Tíbetbúar hingað til gert alt
«1 þess að loka landinu fyrir aðkomumönnum og hvergi hafa
blóðstraumar kristinna píslarvotta runnið eins og þar. Tíbet-
búar eru búddhatrúar, að svo miklu leyti, sem hægt er að
nefna stefnu Búddha, í þeirri mynd, sem hún birtist þar »trú«.
Grimd þeirra og ofstæki er viðbrugðið. Dauðadómi fullnægja
þeir aðallega með tvennu móti: Ýmist sauma þeir sakborn-
ing inn í rennblauta nautshúð og bera hann síðan út í sól-
skinið. Smátt og smátt þornar húðin og skorpnar um leið, en
hinn dauðadæmdi kvelst ógurlega, unz hann kremst til dauða
eða kafnar. Slíkt dauðastríð getur staðið yfir í alt að því þrjá
daga. Stundum er sakborningi kastað niður í djúpan, þurran
brunn og deyr hann þar úr hungri og þorsta og af afleið-