Syrpa - 01.01.1920, Blaðsíða 10

4 S Y R P A *
0 0
I RAUÐÁRDALNUM.
SAGA
Eftir j. magnús bjarnason.
Annar Þáttur.
0 - m
(Framhald).
“Margur hefir víst fengitS laikari afmæ'lisgjöfsaigíSi undir-
foringinn og brosti. “En vertu nú svo væn, mócSir gó(S, aS koma
út-úr vagninum. Hérna er hönd mín. Eg skall styðja þig á me<S'
an iþú stígur ofan.”
“GjörtSu fyrst bón rnína, ljúfurinn minn elskulegi,” sagði
gamla konan viS undirforingjann. “Komdu hingacS inn í vagninn
til mín og leyf <5u mér aS ihvísla fáeinuim vinar-ortSum í eyratS á þér.
Og skal eg þá strax fara út meÖ þér möglunarlaust, þegar eg hefi
hvíslatS þeimifáu ortSum í eyra þitt, þatS er atS segja, ef Iþú Iþá endi-
lega vilt að eg 'fari hér út úr þessum vagni.”
“ÞaS er bezt að eg gjöri eins og hún biður,” sagði undirfor-
inginn í lágum hljóðum vicS Cormigan; “eg verð acS líkindum að
fara inn í vagninn ihvort sem er.”
Og undirforinginn fór inn í vagninn og hélt á ljóskerinu í
hendinni. Hann laut ofan að gömlu konunni og hún hvíslaSi ein-
hverju í eyra hans.
“HvacS er þetta!" sagði undiriforinginn og var auðlheyrt á
röddinni, aS ihann var alveg hissa á þvií, sem gamlia konan sagSi
honum. “Nú gengur alveg fram a'f mér!” sagSi hann íám augna-
blikum síSar. “Þetta getur enginn varast,” sagSi hann aS lokum.
“HvaS segirSu þá um öll þessi boSorS?” sagSi gamila konan,
þegar hún var búin aS hvísla öllu, oem hún kærSi s'g um, í eyraS á
undirforingjanum.
“Eg veit ekki hvaS eg á aS segja um þaS,” sagSi undirforing-
inn og var dálítiS ailvarlegur á svipinn; “en samt held eg aS bezt
sé aS 'l'ofa þér aS sigla þinn eigin sjó. AS minsta kosti vill eg ekki
skifta mér neitt af þínu málefni. En eg vona aS þú fáir aiftur fult
minni og hljótir fyrirgefning fiynda þinra bæSi hjá guSi og mönn-
um.”
“Amenl” sagSi gamila konan.