Syrpa - 01.01.1920, Blaðsíða 15

S Y R P A
9
þaS var, sem hún hvíslaði í eyra undirforingja 'lögregluliðsins. Exi
sumir gátu Iþess til — í spaugi — að gamla konan hefði verið frú
■Cormigan sjálf.
IX.
Sagan, er Indíáninn sagði.
KristinOtar eru þeir Indíánar kallaðir, er búa norður við Hud-
son'sflóa. Þeir eru náskyldir Algonkinum (Algonquins), og haifa
jalfnan þótt herslkáir mjög og grimmir. Einu sinni í fyrndinni réð
sá konungur fyrir Kristinotum, seirn Kivatinn var kallaður og þýðir
'‘norðanvindur”. Hann var kaldlyndur mjög, mikill og sterkur,
og svo ákalfur veiðimaður, að menn óttuðust að hann mundi gjör-
eyða öllum selum og karilbúdýrum. Hann bjó við 'háan foss
nlærri sjó; og steypti Ihann í fossinn öllum þeim af óvinum sínum„
er svo voru ógæfusamir, að lenda lifandi í ihendur hans. Þrjá
sonu átti hann. Þeir voru ófrýnilegir sýnum, en stórir vexti, rammir
að afli( og illdeilumenn hinir mestu.
Um -þessar mundr óluist upp mieð Kristinotum systur þrjár af
kynþætti Cree-Indíána. Höfðu þær veriÖ teknar hertaki, þegar
þær voru mjög ungar, og voru íóstraðar upp hjá frændkonu kon-
unigsins. Hin elzta af systrum þessum hét (eða var kölluð) Blá-
stjarna, og þótti hún vænst og fríðust allra kvenna, þeirra er þá
voru uppi með Kristinotuim. En hún var undarleg nokkuð. Hún hló
mleð ifossinum, tók undir með næturgalanum, og steig dansinn með
eldflugunni á sumarkvöldum, þegar vestangolan þaut í birkilauf-
inu, eða sunnanvindurinn spilaði á töfrahörpu furutrjánna. "Hæl
Hól Svo dillandi dans -------- svo dillandi sólardans!” Enginn
sá brúðförina eftir vetrarbrautinni betur en hún. Enginn skildi
vögguljóð huldukonunnar í hamrinum eins vel og hún. Og eng-
inn heyrði pílviðinn gráta — nerna hún ein. “Æl Sorg og tárl
Vatniarósin veiktist og dó. Æ! Ó!” Og stundum á vorin, þegar
fuglarnir komu að sunnan og fóru að búa til hreiður sín, þá iheyrð’
ist henni kallaS: "Kom þúI Æ, kom þú!” Þá varð hún hljóð,
horfði í kringum sig, tók um brjóstið og andvarpaði. Þá fyltist
hún einhverri sárri þrá. Hana langaði til að fljúga vestur —
suðyestur — langt — langt — langt í burtu I Henni fanslt -eitthvað
vera þar, sem vildi að hún kæmi. Hún vissi ekki -hvað það var.
Vindurinn vildi ekki hvísla því -að ihenni. Skýin vildu ekki koma
með mynd af því. Draumkonan hennar góða þagði, þegar hún
spurði hana um það — þagÖi og stundi þungan. En Blástjama
vissi, að þrösturinn kallaði á heitmey sína á vorin, að hinn sæt-
rómaði rauðbrystingur kvað mansönginnt þangað til brúðirin kom,