Syrpa - 01.01.1920, Blaðsíða 16

10
S YRP A
og að bláfuglinn var sjúkur af ástarfcrá á meSan aS unnustan var
á leiSinni að sunnan. — Og hinni ungu mær fór að þykja vænna
um fjaSrir og marglitaSar skeljar og mjúk dýraskinn heldur en
áSur. Og hún raulaSi oft fyrir munni sér, 'þegar hún reikaSi um
skóginn:
“HveT vill nú sauma mér safalafeld?
Og hver vill nú SmíSa mér barkarbát?
Ó, kveSi nú einhver um kappann!"
Og þá fanst henni, aS hjartaS verSa svo Ifuilt, og einhver vera aS
fela sig í kjarrinu. Var þaS hann? Hver?
Þegar systurnar voru gj a'fvaxta, iþá leizt Kívatin konungi svo
vel á þær, aS hann skipaSi sonum sínum aS eiga þær. Vildi
hann aS Blástjarna yrSi kona yngsta sonar síns, en aS elzti sonur
sinn yrSi maSur yngstu systurinnar. — En systumar höfSu sterka
óbeit á kóngssonunum, þær þorSu samt ékki aS láta mikiS á því
bera.
“Sæmir þaS,” sagSi Blástjarna, “aS valurinn eigi rjúpuna
fyrir konu ? ’ ’
“Ekki er þaS tilhlýSilegt,” sagSi Kívatin konungur, “en val-
urinn má vel viS una aS eiga konu af arnarættinni.”
"ViS systurnar erum herteknar,” sagSi Blástjarna.
“En þó kóngsdætur,” sagSi Kívatin, “og aldar upp meS
Kristinotum. — ViljiS þiS, eSa villjiS þiS eklki, eiga sonu mína?”
Systurnar báSu um frest til umhugsunar.
Kívatin konungur Mó.
“Hvenær hefir slíkt heyrst áSur?” sagSi hann. “En samt
,skal eg verSa viS bón ykkar. —r- Nú eru lauífin aS detta af stóru
björkinnis sem stendur viS fossinn hérna. Eg skall bíSa eftir svari
ykkar, þangaS til laufin koma aftur út á greinum hennar.”
Blástjarna heyrSi goluna andvarpa. Hún sá grettar konur
meS úfiS hár sitja á skýbólstrunuim á norSurhimninum. ÞaS fór
hrollur uim hana, og henni fanst aS kaldir ifingur grípa utan um
hjartaS.
HaustiS leiS. Veturinn kom í hvítum Ifeldi, steig þungt til
jarSar, púaSi í hélaS skeggiS og stundi þungan. NorSanstorm-
urinn æddi öskrandi yfir lönd og sjó, og bar í fanginu snjóinn og
frostiS og — dauSann. Furutrén veinuSu. Og úlfarnir földu
sig. Altsf varS kaldara og kaldara og enin kaildara, þangaS til aS
þykk íshella var komin á alian stóra flóann og hiS breiSa sund
fyrir norSaustan. NorSurljósin breiddu sig um nætur yfir meira
en hálfan himininn. Þau voru aldrei kyr, en drógust sundur og