Syrpa - 01.01.1920, Blaðsíða 18

12
S Y R P A
inn, “svo menn geti skemt sér litla stund; menn gleyma á meðan
ihungrinu og kuldanum.
“Fyrst vill eg komast aS t>ví," sagði Kivatinn konungur,
"hvaðan mennirnir eru, og hví iþeir láta svona frámimalega skop-
lega, eins og þeir vaeru gaidraimenn eSa meSalamenn. Eg hefi
því einsett mér aS Dáíta þá liifa og láta Iþá læra aS mæla á okkar
tungu. Og á meSan þeir eru aS komast niSur í málinu, vil eg aS
þeir séu frjálsir og miegi óhindraSir ganga á meSail fólksins, kynn-
ast öllum, tala viS alla, og búa í Iþeim tjöldum, sem Iþeim þóknast.
Þeir mega vera í þessu tjaldi (wigwam) í dag og í öSru á morgun,
rétt eins og þeir vilja. Enginn má styggja þá, á meSan þeir
styggja ekki aSra. — En þegar þeir hafa lært máliS svo vel, aS
þeir geta sagt mér þaS, sem eg vil aS þeir segi mér, þá getur svo
fariS, aS þeir verSi aS Stíga hellfarardansinn, elf þeim og mér Semur
ekki.”
AS þvi miælitu lét hann færa hinum hvítu mönnum karfbú-
dýra kjöt aS borSa, þó þröngt væri í búi hjá honum. Og um
kvööldiS fékk hann hverjum þeirra tvo stóra bjarnarfeldi. ÞaS
voru sængurifötin.
Hinum hvítu mönnum leiS vell. Þeir fóru um á meSal fólksins,
og enginn amaSist viS þeim. Þeir fóru brátt aS safna kröftum og
fitna. — MaSurinn meS talnábandiS og hvallbeinskrossinn var
undra Fljótur aS læra mál Kristinota. Og öllum þótti mest aS
honum ikveSa. Blástjarna horfSi oft á hann, þegar hún hélt aS
hann sæi þaS ekki.
Veturinn leiS. VoriS kom brosandi meS rjóSar kinnaT,
þaS var í grænum möttli. ÞaS raullaSi /fyrir munni sér,
þegar þaS kom, en þaS kom seint. ÞaS vakti blómin alf hinum
langa vetrardvala og vdlgdi blóSiS í froskinum. — "Mér er aldrei
kalt," sagSi froskurinn. En samt fraus blóSiS í honum á hverjum
vetri. — VoriS breiddi glitábreiSu á jörSina og klæddi skóginn í
grænan skrúSa. öspin iSaSi af kæiti, og píIviSurinn grét af gl'eSi,
af því aS blessuS sólin var svo góS viS þau. ÖIl trén í skóginum
breiddu út faSminn á móti vorinu — öll — nema eitt. Björkin
viS fossinn stóS hnípin og hljóS. Hún var í engum SkrúSa. ÞaS
komu engin lauf út á greinum hennar — ekki einu sinni lítiS brum.
Björkina viS fossinn hafSi kaliS um veturinn.
“Nú er skógurinn 'laufgaSur^’ sagSi Kivatinn konungur viS
Blástjörnu, “og nú vil eg fá svar ykkar systranna.”
"Björkin viS fossinn hefir enn ekki skotiS út brumi,” sagSi
Blástjama.