Syrpa - 01.01.1920, Blaðsíða 21

S YRPA
15
foefÍT aldrei séð neitt verra. — Ahl Nú er þaS örlaganornin, sem
Jrrópar! Það er nomin, sem skapar örlög þjóðanna. Hún sýnir
framtíðina;---hún sýnir framtíSar atburSi í myndum, er hún mál-
ar á himminn. HorfiS ó skýin! — Hvítar þjóSir munu koma á
fljótandi húsum yfir sjáinn. Þær munu leggja þetta land undir
sig. Og hvaS verSur þá um hinn rauSa mann? Hvers má hann
Vænta? Hvernig getur þú, lCivatinn konungur, bætt fyrir þaS 01-
verk, sem þú lézt fremja hér í dag? Hinir hvítu menn voru gest-
ir iþínir. Mundu IþaS. Þeir IhöfSu f'lúiS á náSir þínar. Þú
hafSir heitiS þeím griSum. — HeyrSu dóm refsinornanna: Bölv-
un skal hvíla yfir þér og allri þinni ætf, þangaö fil þrír af niSjum
þínum — þrír hraustir karlmenn — hafa beSiS bana af völdum
þriggja hvítra meyja. — Þá, og ekki fyT en þá, skaJ ógnum þeim
létta, sem steSja aS þér og ailri ætt þinni upp frá þessum degi. —
Systur mínar hafa orSiS fyrir herfilegustu rangindum, því elsk-
hugar þeirra voru teknir frá þeim. Þær ætia aS fylgja þeim inn
á 'land kvöldroSans, og eg ætla meS þeim. ViS heyrum hvítu
mennina ka'lla. — Eg hefi lokiS máii mínu.”
Systumar þrjár hentu sér í fossinn — allar í einu. ÞaS
skaut upp þremur höifSum í hylnum fyrir neSan. Andlitin voru
hvít. VoruþaS andlit hinna hvítu manna? ESa voru systurnar
orSnar hvítar á hörund? Hver yissi þaS? — “FeigS!” sagSi
fossinn. — En þaS fór titringur um björkina lauflausu. Hún var
aS deyja!---------------
ÞaS varS aS áhrinsorSum, sem Blástjarna hafSi sagt. Ki-
vafcinn konungur varS ógæfuimaSur, og afkomendur hans rötuSu
í margvísJegar raunir, mann fram af manni. En flest var þaS
mannvænlegt fólk ------- konurnar fríSar sýnum og karlmennirnir
hraustir og hugprúSir.------------
Svo liSu tvö hundruS og fimtíu ár.
Hvítir menn IhöfSu tekiS sér bólfestu á bökkum St. Law-
rence ifijótsins. Þeir höfSu bygt sér traust vígi úr trjábolum og
grjóti, og höfSu púSur og blý. Indiíánum þótti þeir hvimleiSir
gestir, og gerSu áhlaup á vígiS eina dimma nótt. ÞaS var um
vor, þegar mýflugan stingur sárast, og froskurinn lætur mest, og
náttuglurnar kallast á. Þá þófcti hentugur tími til aS ráÖast á ó-
vini sína á næturlþeli.-1 liSi Indxána var Kristinoti, sem var kom'
inn í 'beinan karllegg frá Kivatinn konungi. Ekki er getiS um nafn
hans. Hann var ungur maSur og hraustur og kunni ekki aS hræS -
ast. Enginn IhataSi hvíta menn meira en hann. Hann fann þaS
á sér, aS þeir voru óvinir hans. “Eg finn þaS í 'beinunum!” sagSi
hann, ypti öxllum og beiit á jaxlinn. Hann hafSi oft dreymt um
höfuSleSur'hvítra manna og þráSi aS mega sjá þá dansa helfarar-
dansinn viS eldinn. — Indíánar gerSu skyndilegt og ógurlegt á-
hlaup á vígiS. Þeir höfSu aS vopni öivar og boga og axir.
Þeir koimu eins og úlfurinn og fálkrnn. En þeir iféllu unnvörpum
fyrir byssuskotum hvítra manna.
“VígiS verSur ekki unniS,” sagSi foringi Indíánanna aS lok-