Syrpa - 01.01.1920, Blaðsíða 22

Í6
SYRPA
um, “nema meÖ iþví móti, aS einKver komiet upp á vegginn. Hver
treystir sér aS klifra Kann upp ? ’’
“Eg -treysti -mér til þeiss,” -sagSi Kristiniotinn.
Hann skreiS eins og snákurinn elftir votri grundinni og komst
klaklaust aS einu Korninu á varnarvirkinu. Hann las sig upp
vegginn meS mestu KægS, eins og köngurvofa. Hann kornst meS
töfuS og KerSar upp fyrir efsta bjálkann. — Þá reiS a-f skot.
Blýkúla fór í gegnum KjartaS á Kristinotanum. Hann hneig út
af veggnum og var þegar örendur. — Hvítt stúlkuandlit gægSiat
út fyrir virkisvegginn sem allra snöggast. Hún KafSi orSiS bana-
maSur Kins fíflidjarfa Indíáneikappa. — “BlóS fyrir blóS og tönn
fyrir tönn," sögSu fhinir hvítu -menn.
En nú var búiS aS borga einn þriSjung þeirrar sektar, sem
hvíldi á afkomendum Kivatinns konungs.--------------
Nú KSu cvö hundruS ár. Hinir Kvítu -menn voru komnir
vestur aS stórvötnunum og búsettir þar. Á norSurströnd Húron-
vatns voru veiSistöSvar Kinna hraustu Ójibveyja-Indíána; en
Húronar áttu hei-ma nokkru sunnar — í kringum Georgianvíkina
miklu. — Um þetta leyti var meS Ójibveyjum ungur maSur af
Kriotinota kynlflokknum, og afkomandi Kivatinns konungs. Ekki
er getiS um nafn þessa unga manns. Hann var vöxtulegur og
hugprúSur og veiSimaSur meS afbrigSum, eins og flestir í þeirri
ætt. En hann heyrSi oft kynlega tóna í skóginum. Honum
heyrSist líka stundum í næturkyrSinni aS stjömurnar syngja.
Og hann fann, aS hans eigiS hjarta tók undir meS stjörnunum.
HjartaS hans vildi altalf syngja. Tónar skógarins urSu aS orSum,
og söngur stjarnanna aS löngum kvæSum. Og hjartaS lærSi öll
OTSin — öll kvæSin — og þaS söng dag og nótt — söng löng og
hrífandi kvæSi um afraksverk -feSranna frægu — söng um hlyn-
viSinn, eikina og askinn — söng um fuglana og blómin, um voriS
og vestanvindinn og sólina---söng um æskulífiS ----- var altaf aS
syngja. “Ó, iþaS er gaman aS lifal”--------I nágrenni viS ójib-
veyja var dálítiS vígi. Þar sátu hvítir menn. Ójibveyjar voru
vinir þeirra, og selldu þeim dýraskinn. Foringi hinna hvítu manna
átti dóttur forkunnar fríSa. Hún var kurteis og þýS í viSmóti.
Allir, sem kyntust henni unnu Kenni hugástum. Þegar Kristinot-
inn sá hana, varS hann strax hrifinn af yndisþokka þeim, er af
henni lagSi. Hann kom iSulega í virkiS og seldi foringjanum
dýrafeldi. Einu sinni veiddi hann eina af -hinum svo nefndu silf-
ur-tóum. Han-n vissi, aS skinniS af silfur-tóu var dýrt og þótti
metfé. Hann gaf dóttur hvíta fori-ngjans þetta fágæta tóuskinn.
Hún þakkaSi honum fyrir gjöfina meS mörgum ifögrum orSum og
brosti blíSlega og — leit hýrum augum til hans. Hann miaskildi
ekki orSin, sem hún sagSi; hann misskildi ekki hiS blíSa broa; en
hann misskildi augnaráS hennar. Hann fann, aS einhver ókenni-
leg og óljós þrá kviknaSi alt í einu í brjósti hans. Hann vildi
sem oftast koma í virkiS. Honum geSjuSust betur og -betur hætt-
ir hinna hvítu manna. Og hin hvíta mær var í hans augum bjart-