Syrpa - 01.01.1920, Blaðsíða 20

Í4
svrpa
Báðar yngTi systumar komu nú fram úr manriþrönginni, því
að þaer elskuðu hina hvítu mennp og þær námu staðar hjá þeim.
“ Og þú, Blástjarna, vHt þú eiga hvíta manninn með talna-
bandið, ef hann bendir á þig?” sagði ikonungurinn.
“Hann vill enga konu eiga,” sagði Blástjarna.
“En ef hann vildi eiga konu og benti á íþig, mundir þú þá vilja
verða konan hans?”
Blástjarna þagði. Hún skildi, hvað Kivatinn konungur var
að faTa. Hún vissi, að hverju hann Var að leita. Hún vissi, að
hann vildi að ihún segði það upphátt frammi ifyrir öllu fólkinu, að
hún vildi iheldur eiga hvítan mann en yngsta son (og augastein)
konungsins. En hún hafði óbeit á konungssonunum. Hún fann
að hún elskaði hvíta manninn með talnabandið. Hún halfði elsk-
að hann strax og hún ®á hann. Hún ihefði glöð viljað deyja með
honum — viljað deyja fyrir hann. Samt elskaði hann ekki hana
aftur á móti. Það var það átakanlegasta af því öllu. Var hún
þá svona andstyggileg í augum hans? — Skógurinn varð svartur
og það lagði nálykt upp af grasinu, sem hún stóð á.
“Nú má láta hina hvítu gesti stíga helfarardansinn," kallaði
Kivatinn konungur hvellum rómi.
Konungssynimir æptu heróp. Systurnar þrjár fórnuðu hönd-
um. Fólkið iþagði.
Hinir ihvítu menn istigu hellfarardansinn lengi dags. — Enginn
hefir ánægju af, að þeim dansi sé 'lýst. Þann dans stígur eng-
inn tvisvar. Hinir hvítu menn kvörtuðu aldrei um það, að þeim
þætti þetta þreytandi leikur. Til þeirra heyrðist ekki stunur né
hósti. En þegar leið á daginn, ka'llaði Kivatinn til sona sinna:
“Hinir hrvítu menn,” sagði hann, “gjörast nú sárfættir mjög
og móðir, og sé eg að það sækir þá mikill þorsti, og mun því vera
bezt að hætta gamanleik þessum og lofa þeim að slökkva þorstann
í fossinum.”
Fám augnablikum síðar var þrem hvítum mönnum (með
bundnar ihendur á bak aftur) hrundið fram af háum klettastalli,
sem var við fossinn. — “Feigð!" sagði fossinn.
En iþegar sólin var að síga til viðar, þá gengu systurnar þrjár
fram á klettastallinn við fossinn.
"Hlustið á orð mín, Kristinotar,” sagði Blástjarna og hár
hennar var úfið. “Eg heyri rödd í vindinum og sé myndir í skýj-
unum þarna. Röddin hrópar um hefnd fyrir slæm't verk, sem hér
var framið í dag; en myndirnar sýna það, sem fram á að koma,
þegar aldir renna. Gaupan (lynx) getur ekki horft framan í
tunglið, af því hún skammast sín fyrir grimd mannanna; og úlfur-
inn grætur yfir miskunnarleysi manns við mann. — Þeyl — Heyr-
ið þið ekki þytinn í loftinu? Það eru refsinornirnar. Þær koma
að norðan og austan. Þær þylja bölbænir. Þær segja að sólin
sé reið, tunglið sé reitt og stjörnurnar séu reiðar. Þær segja að
andar hinna framliðnu séu hnípnir og Iþjáist þunglega, af því að
Kristinotar hafi framið svo mikið hermdarverk, að jafnvel nóttin