Vekjarinn - 01.06.1903, Blaðsíða 3

Settu nafnið mitt i staðinn.
Sólin skein svo undur fagurt á skipið, sem
sigldi langt undan landi, og ljósgeislarnir streymdu
einnig inn í káetu skipstjórans, en hann gaf þeim
lítinn gaum, því að hann lá hættulega veikur. Hann
hafði verið kærulítill gáleysingi í andlegum efnum
og aldrei hugsað um að sjá sálu sinni borgið, en
nú þegar hann sá a.ð skammt mundi til dauðans,
varð hann gagntekinn af ótta og skelfingu. Hann
ságði við sjálfan sig: „Likami minn fær hrátt
að hvila á mararbotni og það skiptir minnstu, en
hvað verður þá um sálu mína?“
Hann lá og var í þungum hugsunum; synd-
irnar hans urðu stórar sem fjöll og sögðu: „ fhí
kemst aldrei í Guðs ríki, við sjáum um það.“ Hann
varpaði sjer á ýmsar hliðar, reyndi að reka brott
þessar hugsanir, en það lánaðist okki. Loks sendi
hann eptir yfir stýrimauninum. „Lítið þjer á Vil-
hjálmur“ sagði hann, „jeg get. líklega. ekki lifað
lengi úr þessu, en jeg or lieldur ekki viðbúinn að
deyja. Getið þjernú ekki hjálpað mjer? Lesið þjer