Vekjarinn - 01.06.1903, Page 5

5
asta gjöf móður hans áður en hann fór að heiman.
„Lestu, lestu,“ sagði skipstjóri óþolinmóður.
„Hvar á jeg að lesa fyrir yður?“ spurði Jón.
„Hvað ætli jeg viti um þaö?“ svaraði skip-
stjóri. „Geturðu ekki fundið eitthvað um fyrirgefn-
ingu syndanna?"
Drengurinn blaðaði vandræðalega í ritningnnni,
loks sagði hann: „Ætli það sje ekki bezt jeg lesi
uppáhalds kapítulann hennar mömmu?“
Hann fletti upp Jesajasar spádómspók 53. kapí-
tula, og las hægt og seint, — satt að segja var hann
ekki vanur upplestri, — byrjun kapítulans:
„Hver trúði því sem oss var boðað, og hverjum
varð armleggur Drottins opinber? Hann rann upp
eins og viðarteinungur fyrir augliti hans og sem
rótarkvistur úr þurri jörð. Hann var hvorki fagur
nje glæsilegur, svo að oss gæfi á að líta, nje álitlegur
svo að oss fyndist til um hann. Hann var fyrir-
litinn, og menn forðuðust hann, harmkvælamaður
og kunnugur þjáningum, líkur manni, er menn
byrgja fyrir andlit sin, fyrirlitinn, og vjer mátum
hann einskis; — en vorar þjáningar voru það, sem
hann bar, og vor harmkvæli, er hann á sig lagði;
vjer álitum hann refsaðan, sleginn af guði og lítil-
jættan, en hann var særður vegna vorra synda og
kraminn vegna vorra misgjörða; hegningin, sem vjer
höfðum til unnið, kom niður á liann, og fyrir hans
benjar urðum vjer heilbrygðir.
Vjer fórum g.jlir villir vegar sem sgiiðjr"---—