Vekjarinn - 01.06.1903, Síða 6

6
Skipstjori hlustaði á með athygii og þegar hjer
var koniið, sagði hann í hálfum hljóðum:
„Já, það er satt, það er jeg, sem hef villzt,
snúið mjer frá guði og gleymt honum. Nú þyrfti
jeg að geta reitt mig á orðið um hann, sem var
særður Yegna vorra synda og kraminn vegna vorra
misgjörða. Jeg býst við að jeg þurfi einmitt á því
að halda. Það er huggun í þeim orðum ef jeg gæti
verið viss um að þau snertu mig.“
Jón litli var farinn að verða kjarkmeiri og sagði
því: „Má jeg ekki lesa þetta vers eins og mamma
mín las það stundum fyrir mig?“ Skipstjóri gaf
þegjandi samþykki sitt og drengurinn las hægt og
lágt: „Hann varsærður vegna synda Jóns og kram-
inn vegna misgjörða Jóns, hegningin, sem Jón hafði
tilunnið, var lögð á hann, og fyrir hans benjar varð
Jón heilbrygður. “
l’að varð löng þögn; ekkert heyrðist nema
skvampið í öldunum, ' Loks sagði Jón hikandi:
„Mamma sagði, þegar hún var að kveðja mig:
Gleymdu því aidrei, góði minn, að Jesús dó i staðinn
fyrir þig.*
Skipstjóri sagði að eins: „Það var vel sagt.“
En rjett á eptir bætti hann við: „Lestu þetta aptur,
en settu þá mitt í staðinn fyrirþitt; segðu. Hann
var særður fyrir syndir Jóhanns.*
Drengurinn gjörði það og að því loknu sagði
skipstjóri: „Það er nóg, Jón Jitli. fað er dásam-
legt. Farðu pú, góði minn, jeg' þarf að hugsa um
þetta. “