Vekjarinn - 01.06.1903, Blaðsíða 26

26
og vernda hana frá hættu og synd að svo miklu
leyti, sem í mínu valdi stendur.11
Sjúklingurinn horfði forviða á hann. Það var
eins og hann þyrði ekki að trúa eyrum sjálfs síns.
„Er það alvara yðar'? Ætlið þjer að taka að
yður barnið rnitt, dóttur vantrúarmannsins, og það
þó jeg hafi verið yður svo óþjáll?“
Presturinn brosti þýðlega. „Pað er ekki
nema lítil borgun upp í þakklætis-skuldina, sem jeg
er kominn í við yður. Jeg var svo hugdeigur, þegar
jeg fjokk orðin um að koma til yðar, en það, sem
þjer sögðuðj^vakti aptur kjark hjá mjer. Jeg sá
að jeg gat þó gjört ofuilítið fyrir Drottinn. “
Sjúklingurinn greip um hönd prestsins, kyssti
hana og sagði lágt: „Þjer eruð góður maður, Guð
bl»ssi yður.“
Hann dó fáum dögum seinna og var grafinn i
kyrþey, eins og hann hafði beðið um. Hann kærði
sig ekki um að jafnaðármanna-flokkurinn fyigdi sjer.
fað voru að eins tvær manneskjur, sem fylgdu hon-
um til grafar, dóttir hans og presturinn. Prestur-
inn fór með hjartnæma bæn áður en hann kastaði
á rekunum, og þakkaði guði fyrir náðarverk hans.
Litla stúlkan grjot sárt og presturinn leiddi hana
heim til sín. Hún leit framan í hann og sagði;
„Haidið þjer ekki að pabbi sje kominn til Guðs?“
„Jú, jeg er eins viss um það eins og mína
eigin sáluhjálp,“ sagði hann, „Guð spyr ekki um
það, hvftð við vorum, heldur hvað við urðum,"