Vekjarinn - 01.06.1903, Síða 28

28
Einhverju sinni herti hann upp hugann og
sagði „ömmu“ sinni frá þessu, on hún svaraði þur-
lega: „Já, já, jeg hef aldrei haft tima til að grúska
í ritningunni og jeg sje ekki, hvað svona fátækling-
ur eins og þú átt að gjöra með hana.“ — Svona
voru nú undirtektirnar hlýlegar, en Tómás iangaði
engu að síður til að lesa Guðs orð.
Skömmu seinna kom eini kunningi hans, hann
Jakob „stutt.i", þjótandi inntilhans ogsagði: „Húrra!
jeg er búinn að fá atvinnu og fer burtu á morgun,
jeg ætla að kveðja þig núna, en hjerna er dálítið,
sem þti mátt eiga, en þú verður að kaupa eitthvað
fyrir það, sem þjer þykir vænt um og þú getur
átt til minningar um mig.“ Um leið lagði hann
einn skilling (90 aura) í lófa hans. „Þú ert vænn
Jakob. Mig langar einmitt svo mikið til að eignast
bibiíu", sagði Tómás.
„Biblíu! Nú er jeg alveg ráðalaus. Jeg veit
ekki til að nokkur fátækur drengur sje að draga
saman aura til að eignast bibliu."
„Þú mátt ekki verða gramur við mig; en mjer
leiðist svo opt einveran, og ekki minnkar hún nú,
þegar þú ferð, og því viidi jeg feginn geta lesið í
Guðs orði. Farðu nú, góði og kauptu fyrir mig biblíu
áður en þeir loka búðunum, það væri ekki til neins
fyrir mig að biðja „ömmu“ um að gjöra það, hún
keypti sjer brennivín í staðinn. “
„ Jú, en segðu mjer hvað ætlarðu að gjöra með
þiblíu, drengur? Það eru ekki nenuv Jærðji- meiip.