Vekjarinn - 01.06.1903, Page 30

30
„Jeg get ekki annað en sagt einhverjum frá
náð Drottins," hugsaði hann með sjer og eptir langa
íhugun, fann hann ráð tii þess.
Rúmið hans stóð undir glugga og hann gat
opnað giuggann fyrirhafnarlítið. Hann var sjer nú
úti um pappír og blýant, skar pappírinn í smáblöð
og á hvert blað skrifaði hann eina eða tvær ritningar-
greinar, ogutanáþað: „Til einlivers, sem gengur fram
lijá. Góði, lestu blaðið,“ og fleygði því svo út um
gluggann niður á götuna, en fyrst bað hann guð
að blessa blaðið og láta það komast í hendur ein-
hvers, sem hefði gagn af því.
Hann hjelt þessu áfram vikum saman. Eitt
kvöld kom hár og velbúinn ókunnugur maður inn
til hans, settist við rúm hans og sagði vingjarnlega:
„Það ert þá þú sem fleygir pappírsmiðum með
ritningarstöðum niður á götuna?"
„Jú,“ svaraði Tomas glaðlega og spurði óðar:
„Haflð þjer heyrt að nokkur hafi hirt blöðin rnín?“
„Já, ekki að eins einn heldur margir, góði minn.
Þjer þykir það hklega ótrúlegt að jeg fann einn mið-
ann í gærkveldi og hann varð mjer til blessunar
fyrir Guðs náð.“
„Guðs náð getur komið miklu til leiðar," svar-
aði Tómás auðmjúkur.
„Nú er jeg kominn Lil að þakka þjer fyrir.“
„Þjer megið ekki þakka mjer það. Jeg gjöri okki
annað en skrifa upp orðin. Hann leggur til kraptinn
og blessunina."
„Yeitir þetta starf fyrir Jesúm þjer gleði?“