Vekjarinn - 01.06.1903, Blaðsíða 31

31
„Mjer getui' naumast liðið betur. Jeg er alveg
hættur að hugsa um bakverkinn, en er allt af að
hugsa uin, hvað jeg verð glaður, þegar jeg fæ að
sjá Jesúm sjálfan og segja honum frá ab jeg hafi
reynt að þjóna honum einum frá þeirri stundu, sem
jeg fann frið við krossinn hans. — Enn hvað þjer,
herra ininn, hljótið að hafa mörg tækifæri til að
vinna fyrir Jesúm.“
„Já, nóg eru tækifærin, drengur minn, en jeg
hef vanrækt þan til þessa. Nú ætla jeg að byija
nýtt líf með Guðs hjáip. Jeg á heima skammt frá
borginni og sonur minn einn liggur fyrir dauðanum.
Hann sagði við mig í gærmorgun, þegar jeg varð að
fara tii borgarinnar: „Ó, pabbi, mjerþykir sárast
að jeg skuli ekki hafa gjört neitt fyrír Jesúm og
þurfa að standa með tvær hendur tómar." Jeg
gat ekki gleymt þessum orðum, og þegar jeg gekk
hjer fram hjá í gærkveldi, datt einn af miðum þín-
um fyrir fætur mjer. Þab stóð á honum: „Mjer
ber að vinna verk þess, sem sendi mig meðan dagur
er. Nóttin kemur, þá enginn getur unnið." Mjer
fannst. eins og þetta væri beinlínis skipun frá Drottni,
og jeg varð óttasleginn. Jeghef talið mig trúaðan
mann núna í 20 ár, en þegar jeg fór að spyrjast
fyrir og frjetti, hvernig stóð á þessum miðum, mátti
jeg biygðast mín fyrir livað lítið jeg hafði gjört og
ásetti mjor að starfa upp frá þessu af alelli fyrir
Drottinn okkar beggja.“
Gleðitár runnu niður kinnar kryppiingsins og