Nýjar kvöldvökur - 01.01.1912, Blaðsíða 3

HYPATIÁ.
Eftir Charles Kingsley.
FYRSTI KAPITULI.
Klaustrið Lára.
Árið 413 eftir kristnu "tímatali sat ung-
ur munkur, Fílammon að nafni, á brún á
roksandsöldu upp í eyðimörkinni, hér um bil
300 mílur fyrir ofan Alexandríu. Sandeyðimörkin
breiddist út að baki honum. Dauðaleg, óend-
anleg rann hún saman við himininn í fjarska.
Fyrir fótum hans rann og sitraði sandurinn í
gulum lækjum eftir klettaskorum og undan
brekkunum eða hringaðist í hvirfilstólpum und-
an andvaranum og barst í ýmsar áttir. Fyrir
fótum hans var dalverpi með klettabeltum beggja
vegna; voru þar í hjöllunum grafhellar, stór-
fenglegar grjótnámur með hálfgerðum óbelisk-
um (steinstöplum), og lágu þeir þar eins og
verkamennirnir höfðu skilið við þá fyrir mörg-
um öldum. Sandurinn rann í kringum þá. Al-
staðar var þar kyrð og dauðaþögn. — Pað voru
grafarmörk dauðrar þjóðar í dauðu Iandi. Parna
sat hann nú hugsandi, fjörugur og fríður, ung-
ur og heilsuhraustur-Apoleon í eyðimörku.
Sneplótt sauðargæra var einu fötin hans, og var
hún fest með leðurreipi um lendar honum.
Pað glampaði í sólskininu á síðu hárlokkana
hans svörtu. Þá hafði aldrei járn snert síðan
í barnæsku hans. Péttur skegghýjungur var
kominn á vangana og hökuna, og boðaði karl-
menskuþrótt hans. Hendur hans og útlimir voru
sólbrend og sinaber, og báru vott um að hann
hefði vanist stritvinnu. Eldsnör augun og þungu
brýrnar lýstu ofurhuga og ástríðum, heituímynd-
N. Kv. VI. 1.
unarafli og hugsanalífi, sem ekki gat neytt sín
til hálfs á slíkum stað. Hvað átti þessi ungi,
ágæti maður að gera hér innan um dauðra
manna leiði?
Hann strauk hendinni um ennið, eins og
hann væri að sópa frá sér einhverjum þess-
konar hugsunum. Svo stóð hann upp, blés önd-
inni mæðilega og gekk eftir klöppunum. Hann
leit ofan í hvern skorning og hverja gjótu —
hann var að safna eldiviði handa klaustrinu,
sem hann átti heima í.
Eldiviður þessi var smávaxið sandakjarr og
kubbar, sem fundust í gömlum grjótnámum og
rústum. Varð altaf minna og minna um það í
grend við Láraklaustrið, þar sem Pembó frá
Sketis var ábóti, enda var Fílammon kominn
lengra burtu frá klaustrinu, en hann hafði nokk-
urntíma áður komið, áður en hann hafði feng-
ið svo mikið sem nægði til dagsins.
Alt í einu rakst hann á nýja sjón við bugðu
á dalverpinu. Pað var hof, múrað í sandsteins-
klöppina, og var í því sléttur steinpallur, þak-
inn timbri og skemdum áhöldum. Hingað og
þangað lá skinin hauskúpa í sandinum, ef til
vill af einhverjum verkamönnum, sem drepnir
höfðu verið þar við vinnu sína á þessum styrj-
aldartímum til forna. Ábótinn, andlegur faðir
Fílammons, og meira, því að hann hafði verið
honum sem faðir, síðan hann kom til Láru, og
lengra mundi hann ekki til, hafði bannað hon-
um strengilega að koma nærri neinum slíkum
leifum af fornri goðadýrkun. En þarna lá breið-
ur vegur ofan af hálendinu niður á bergpallinn.
og þessar miklu eldiviðarbirgðir þarna voru of
1