Nýjar kvöldvökur - 01.01.1912, Blaðsíða 17

QAMLA HÚSIÐ.
15
ar hann kom inn í búðina í háu vatnsstígvél-
unum og í upphnefta aðskorna frakkanum, líkt-
ist hann meira veiðimanni en organleikara.
Dyrabjallan hringdi hvelt, þegar organleik-
arinn kom inn, og í sama bili kom út um hlið-
ardyr aldraður maður með stóra hvíta svuntu.
Maður þessi var langleitur og rauður í andliti,
með hæruskotið skegg og kaffibrúnt nef, sem
þótti bera vott um að honum mundi þykja sop-
inn góður; hann leit að öðru leyti fremur rauna-
lega út.
»Hvernig er líðunin, Mikkelsen?« spurði org-
anleikarinn.
»Já, hvernig er líðunin,« tók Mikkelsen upp
eftir honum í raunalegum róm. »Það má nú
segja, herra organleikari, eg held þér þekkið
hvernig alt er að verða.«
»Ætlar nú gigtin að fara með þig,« sagði
organleikarinn.
»Já, gigtin og margt fleira, það er svo sem
flest sem stefnir að manni ísenn,« sagði Mikk-
elsen andvarpandi og strauk af borðinu með
svuntunni sinni. »Og þegar eg svo hugsa um,
að hún Birgitta Mikkelsdóttir, sem hvilir hér
út í garðinum, var systkinabarn við stjúpu hans
afa míns, þá er von aðLmanni ofbjóði, hvernig
alt er að verða í henni veröld.«
»Já,« sagði organleikarinn, sem ekki hafði
hugmynd um hvað karlinn átti við, »það er
hart, já, sannarlega hart.«
»Já, víst er svo, en svona er heimurinn,«
sagði Mikkelsen snöktandi.
Organleikarinn hristi höfuðið með hluttekn-
■ng» og svo raunalegur, eins og hann alla sína
æfi hefði verið sannfærður um, að alt væri á
hröðustu afturför í veröldinni. En svo segir
han alt í einu: »Meðal annara orða, er hús-
bóndinn ekki uppi í klefanum sínum?«
»Jú, hann er þar,« svaraði Mikkelsen og
eins og honum þætti fyrir að geta ekki haft
eitthvað á móti þessu. »Hann er uppi, gerið
svo vel,« sagði hann um leið og hann opnaði
dyr. sem voru fyrir stiga, er Iá upp á loftið.
Busk gekk léttilega upp stigann og staldr-
aði þar við úti fyrir herbergisdyrunum. Hann
heyrði að húsbóndinn gekk um gólf inni fyrir
og talaði við sjálfan sig eitthvað á þessa leið:
»Villandi var sakleysisroðinn á kinnum hennar,
villandi geislinn í hennar fagra auga, og vill-
andi og villandi alt hennar framferði, skollinn
hafi það alt saman.«
Hér er eitthvað á seiði, hugsaði organleik-
arinn og drap á hurðina með húninum á
göngupriki sínu.
»Kom inn,« var svarað.
Busk opnaði hurðina og leit inn og segir:
»Ónáða eg þig, gamli vinur?«
»Ert það þú, Busk, nei, alls ekki, komdu
bara inn.«
»Mér heyrðist húsbóndinn vera svo hátal-
aður, þess vegna hélt eg ef til vill, að eg væri
ekki velkominn gesturí þetta sinn,« sagði Busk
um leið og hann gekk inn í herbergið.
Húseigandinn roðnaði litið eitt um leið og
hann rétti organleikaranum höndina og leiddi
hann til sætis í mjúkan völtustól. Húseigand-
inn var ekki nema um tuttugu og fimm ára
að aldri; hár var hann og fyllilega höfði hærri
en Busk, sem þó var upp undir það að vera
meðalmaður. Bjartleitur var hann og góðmann-
legur, með blá augu og Ijóst skegg. Þannig
leit hinn nýi eigandi brauðgerðarhússins^út, og
bar nafnið Olafur Lynge. Hann var ókvæntnr
og hafði, áður en hann tók við föðurleifð sinni,
verið að öðru hverju út í sveitinni og numið
búfræði og bændavinnu. Síðast hafði hann ver-
ið verkstjóri hjá stórbónda nokkrum þar í ná-
grenninu. Herbergið, sem hann hafði tekið sér
til íbúðar, hafði hann látið dubba upp og feng-
ið sér húsbúnað eftir nýtízkusniði; meðal ann-
ars þar inni gaf að líta stóran bókaskáp með
miklu í af nýjum bókum. Bar það vott um, að
þessi ungi Lynge mundi vera hneigðari til bók-
arinnar en faðir hans var.
»Hvað var hér á seiði, þegar eg kom?«
spurði Busk, þegar hann var seztur og búinn
að kveikja í pípunni sinni. »Eg hélt fyrst þú
hefðir verið að gefa ungfrú Didriksen hæfilega
áminningu fyrir lélega matreiðslu, en þegar eg
sá að þú varst einn inni, fékk eg óþægilegan