Nýjar kvöldvökur - 01.01.1912, Blaðsíða 12

10
NÝJAR KVÖLDVÖKUR,
stað þess að byggja fyrir þá spítala og ómaga-
hús, stæði mér á sama þó þeir kveiktu í Gyð-
ingahlutanum hérna í borginni; en svo . . . . «
>iEn svo þarftu ekkert að gegna þessu bréfi.
Orðalagið fyrirbýður þér það, sóma þíns og
ríkisins vegna. Viltu hafa þig til að semja við
mann, sem kallar fólkið í Alexandríu »sauða-
hjörð, sem konungur konunganna hafi falið á
vald hans aga og umönnunar.® Hver hefur
völdin hér í Alexandríu, þú, dýrlegi herra, eða
þessi drambsami biskup?«
»Sannast að segja, lafði mín, er eg hættur
að reyna að vita það með vissu.«
»En biskupinn ekki. Hann segir þér hik-
laust, að hann hafi yfirráðin yfir tveim þriðju
hlutum fólksins, og feilar sér ekkert við að segja,
að sín völd séu af æðri uppruna en þín. Rað
er auðséð, hvað hann fer. Séu hans völd æðri
uppruna en þín, svo eiga hans völd að hrósa
yfirtökunum yfir þínum völdum. En það verð-
ur nú að vísu, hvort sem þú svarar eða ekki.«
»Einhverju verð eg að svara, annars verð-
ur gerður aðsúgur að mér á strætunum. Ró
þið spekingarnir getið hafið ykkur upp yfir lík-
amann, verðið þið að gæta þess, að það er stökt
í beinunum á okkur, veraldarbörnunum,*
»Segðu honum þá munnlega, að úr því
tilkynning hans komi frá honurn sem einkabréf,
en ekki sem opinbert biskupsbrjef, og snerti
þig því sem yfirvald, en hann ekki sem bisk-
up, þá getir þú ekki tekið hana til greina,
nema því aðeins, að hann leggi hana lögform-
lega fram til dómsúrskurðar.«
»Pað er ljómandi. Drotningu kalla eg þig
í stjórnvizkunni, eins og í heimspekinni. Eg fer
og hlýði ráðum þínum. Ef þú værir eigi, þá væri
dimt í Alexandríu, og þá nyti Órestes ekki
þeirrar sælu að kyssa þá hönd, sem Pallas hef-
ur fengið léða úr verkstæði Afrodídu (ástar-
gyðju), þegar þú varst sköpuð.«
»GIeymdu því ekki, að þú ert kristinn mað-
ur,« sagði Hypatía brosandi.
Svo fór hann hnakkakertur, gekk út í gegn-
um lærisveina- og gestahóp Hypatíu í garðin-
um og hló í hjarta sínu að svarinu, sem hann
mundi veita Kyrillusi.
Fjöldi vagna var í garðinum. Rétt þegar
Órestir ætlaði að stíga inn í vagn sinn, gekk
til hans ungur maður, skrautbúinn sem hann.
»Nei, .ertu þarna Rafael Ben-Esra, aldavin-
ur minn. Hvaða happaguð leggur þig á leið
mína í Alexandriu, þegar eg þarf þín mest
með. Stíg inn með mér, og svo skulum við
spjalla saman á leiðinni til dómstöðvarinnar.«
Maðurinn hneigði sig djúpt, glotti fyrirlit-
lega, og reyndi Iítið að leyna því, og þokaði
sér nær. Svo mælti hann skeytingarleysislega:
»Og í hverjum tilgangi veitir fulltrúi keisaranna
hinum lítilmótlegasta o. s. frv. — hitt ræðurðu
líklega í.«
»Vertu hvergi hræddur,« svaraði landsstjór-
inn, á meðan Gyðingurinn steig inn í vagn-
inn; »eg ætla ekki að að biðja þig um pen-
ingalán.*
xRað þykir mér vænt um. Pað er nóg að
hafa einn okurkarl í hverri ætt. Faðir minn
safnaði peningum, eg sóa þeim út. Meira er
ekki hægt að heimta af heimspekingi.«
»Eru þeir ekki fallegir, þessir fjórir hvítu
ökufákar? ekki grár blettur nema á einum faeti
aðeins.«
»Jú. Hestar eru annars mestu leiðindaskepn-
ur, fiust mér,« sagði Rafael, »síkvillasamir og
fullir með óþægð. Annars hefur þessi veiði-
biskup í Kyrene, hann Sýnesíus, hálfdrepið mig
með tómum árans útvegum fyrir sig. Eg hefi
orðið að útvega honum vagnhesta, hunda, boga
og örvar og sitthvað annað.«
«Svo hann er fjörugur enn, eins og hann
var?«
«Ef það er. Pað var mikið eg veiktist eigi
þessa þrjá daga, sem eg var þar. Hann rauk
á fætur um fjórðu stundu nætur, kennir ser
einskis meins, er altaf í svo andstyggilega góðu
skapi, stundar búskap, veiðir dýr, ríður garða
og skurði, eltir svarta ræningja, þylur bænir,
hugsar út vélræði, tekur peningalán, skírir, gihir
og bannfærir; skrifar aðra stundina heimspeki,