Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Síða 9

JAKOA ÆRLEGUR.
57
að hann hélt eg væri.orðinn fullur og bauðst
til að halda yfir mér áminningarræður á latínu
eða grísku.
»Og fari norður og niður öll yðar gríska
og latína,« sagði gamli Tumi; »takið þér held-
ur undir lag með okkur—eða á eg að syngja
einn? Jæja þá —.«
»Nú skal drjúgan drekka
drepa sorg og ekka,
hugsa um hættur sízt,
og syngja ljóð—.«
»Syngja ljóð,« grenjaði skólameistari,
»og hlæja hátt—.*
»Hlæja hátt,« tók litli Tumi upp aftur,
»og hressa þjóð — .*
»Hressa þjóð,« öskraði skólameistari.
»og leika dátt—,«
»Leika dátt,« hvein í litla Tuma.
»og kyssa fljóð—,«
»Kyssa fljóð,« hikstaði skólameistari.
»og kátir hringja staupum.
»Kátir hringja staupum,« tók litli Tumi upp.
»Nú glóa glösin full—
og syngja ljóð
og kyssa fljóð—
nú glóa glösin full.
• Svo tæmi hver sem kann U
grenjaði gamli Tumi og drakk sinn bollaíbotn.
»Svo tæmi hver sem kann,«
drundi skólameistari og drakk sinn bolla út.
»Svo tæmi hver sem kann,«
hvein í litla Tuma, hann hvolfdi bollanum sínum.
Og svo var haldið áfram þangað til þeir
stóðu upp, skólameistari og gamli Tumi og
fóru að dansa. En ærið voru þeir valtir á fót-
um, og reyndi þó litli Tumi að styðja þá.
Loksins valt skólameistari flatur og báðir feðg-
arnir kútveltust ofan á hann.
Skömmu síðar gengum við Tumi undir
skólameistara ofan í káetu og komum honum
• bólið. Rar valt hami út af og fór að hrjóta.
Gamli Tumi gat ekki staðið, velti sér of-
an í káetu og upp í ból sitt og söng sig í
svefn.
«
Eg tók að mér að vera á verði þangað til
kl. væri 4 næsta morgun. Tumi fór í bó) sitt,
og eg vakti hann á tilsettum tíma og fór að
sofa.
Morguninn eftir, þegar við áttum að fara
af stað, var gamli Tumi kominn upp, og var
eins og hann átti að sér. Eg spurði hann þegar
eftir skólameistara.
»Og hann er ekki hálfbúinn að sofa út.
Hann liggur upp í loft þarna niðri og blæs
eins og stórhveli. Pað er best að iofa honum
að sofa meðan má. Við vekjum hann þegar
við komum ofan undir Greenwich. Pótti þér
ekki kerlegt nefið á honum í gær, Tumi?«
»Eg hef aldrei nokkurntíma séð annað eins
stefni.«
»Pá verður það nú mun stærra, þegar hann
kemur upp, því nú er það svo bólgið, að það
er digrara en brennivínsflaskan.«
Svo fórum við að búa okkur af stað; veð-
ur var hið fegursta enn allkalt og gott til þesS
að kæla í því heitt höfuð.
Eg fór nú ofan til að vekja skólameistara.
En hvernig sem eg reri á honum dugði það
ekki hót, þangað til eg setti stóra hrúgu af
neftóbaki fyrir nefið á honum og kom því
upp í það. En — guð minn góður»— þvílíkt nef.
Annað eins hlass hef eg aldrei séð í manns-
andliti á æfi minni. Gamli Tumi hafði hlamm-
ast ofan á það eins og hann var þungur til,
og svo hafði það blásið upp í reiði sinni og
var nú eldrautt og gljáði á það altsaman. Pað
var skólameistaranef í reiðinnar ham.
Lokst tókst mér þá að vekja hann. Hann
leit upp og þekti mig þegar.
»Æ, Jakob minn, hvað er það, sem þyng-
ir eins og blý á höfði mínu ? Hvar er nú minn-
ið mitt —hvar er eg?— Æ eg man það. Sárt
kennir mig nú til í höfðinu —sárara í hjartanu.
Ó að eg gæti gleymt því að eg gleymdi sjálf-
um mér. Og eg hef gleymt öllu, sem gerðist
í nótt. Dúx vinur, þér hafið ekki reynzt mér
vinur; þér hafið leitt mig á glapstigu með þess-
um undarlega drykk —en hvað eg hef lækkað
að virðingu fyrir sjálfum mér. Hvernig á eg
8