Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Page 4

50
NÝJAR KVÖLDVÖKUR .
»Þakkaðu þér miklu fremur sjálfum«,
sögðu þau.
Þegar Hallgrímur kom út á balann,
sneri hann sér við og kallaði:
»Þið fáið kveðju frá mér eftir vetur-
næturnar«.
»Mikill einstakur öðlingur er hann
Hallgrímur«, sagði Þorleifur; hann var
orðinn bæði loðmæltur og smámæltur.
»Það eru góðar taugar í honum«, svar-
aði Guðrún.
Eftir veturnæturnar kom poki frá
Hallgrími í Dal; í honum voi'u tvö hangi-
ketslæri, smérfjórðungur og nokkur pund
af ull.
IV.
Ferming.
Guðmundur var kominn á fermingar-
aldur. Hann var í meðallagi hár, sam-
svaraði sér vel, rjóður í andliti, ljóshærð-
ur og stríðhærður; heldur var hann sein-
legur í hreyfingum og óframfærinn í fasi,
rétt eins og aðrir unglingar, er alast upp
heima í kotinu, hafa lítil mök við jafn-
aldra og fá sjaldan tækifæri til að taka
þátt í gleðskap. Móðir hans hafði snemma
kent honum að lesa, svo að hann stóð að
því leyti ekki öðrum börnum að baki; en
um kennslu í skrift eða reikningi var ekki
að gera þar heima; til þess varð hann að
leita annara og af því að enginn í Vog-
inum gaf sig sérstaklega við kennslu
barna, varð það Jón Daðason í Beykis-
húsinu, sem fenginn var til að segja Guð-
mundi til í þeim greinum, veturinn fyrir
ferminguna. Jón var fjórum árum eldri
en Guðmundur, gáfaður piltur og vel að
sér, mesti æringi og hrókur alls fagnað-
ar, en þótti nokkuð ófyrirleitinn og í
meira lagi hæðinn; gerði hann gabb að
flestu, er hann gat. Kennslan fór fram
ýmist í Nausti eða í Beykishúsinu og gekk
fremur skrykkjótt. Elcki mátti Guðmund
næman kalla, en Jón var óþolinmóður og
beitti oft ónotum og keskni, til þess að
skerpa skilning Guðmundar, en lítið bætti
það um; enduðu tímarnir oft í fússi og ó-
bænum, en samkomulagið lagaðist furð-
anlega aftur, þegar þeir hittust næst. Þó
var Guðmundur orðinn skrifandi um vor-
ið og gat reiknað með heilum tölum og
nokkuð með brotum. Kverið lærði hann
heima hjá sér og var spurður af presti
eftir messu á sunnudögum tvo síðust i
veturna fyrir ferminguna.
Það átti að ferma á hvítasunnudag.
Veður var kyrt og sólskin mikið um dag-
inn. Allir voru snemma á ferli í Nausti,
því að mikið stóð til. Guðmundur fór um
morguninn upp í Beykishús og var klippt-
ur þar og greiddur. Fór hann svo í spán-
ný, svört vaðmálsföt, setti upp brúna
brjósthlíf, með hvítri líningu og svarta
derhúfu, með gljáandi skygni; drifhvítur
vasaklútur' stóð til hálfs upp úr brjóst-
vasanum á jakkanum. Þá var hann búinn
til kirkjugöngu, en foreldrar hans voru
enn um stund að dóta sig til; þau ætluðu
að vera til altaris. Loksins voru þau öll
ferðbúin, en þá bar mikinn vanda að
höndum.
Hálfum mánuði áður hafði Guðmundur
séð svo fallegan, gulan hvolp á bæ þar í
nágrenninu, að hann gat ekki á heilum
sér tekið í marga daga á eftir og linnti
ekki látum fyr en hann fékk leyfi foreldra
sinna til að kaupa hvolpinn fyrir sex
bönd af ýsu. Nú var Kópur hálfvaxinn og
orðinn svo hændur að Guðmundi, að hann
mátti ekki af honum sjá. Það var því
mesta vandamál, hvað gera ætti við
hvolpinn, á meðan á fermingunni stæði-
Þorleifur vildi loka hann inni, en Guðrúnu
og Guðmundi kom saman um að kvikind-
ið mundi ýla og skrækja sig bandvitlaust
og að líkindum grafa sig út. Niðurstað-
an varð sú, að Kópur fékk að elta þau, en
Guðrún átti að reyna að hafa hemil á