Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Blaðsíða 5

STAKSTEINAR
51
honum og gæta þess að hann færi ekki
inn í kirkjuna.
Nokkru fyrir messubyrjun voru ferm-
ingarbörnin kölluð út í kirkju til undir-
búnings, og hélt Guðrún Kóp eftir, þegar
Guðmundur skildi við þau, en þegar sam-
hringt var, sætti hún lagi að koma hon-
um af sér í hundastóð sunnan undir
kirkjugarðinum, skaust sjálf með Þor-
leifi inn í kirkjuna og taldi nú öllu óhætt
um hvolpinn.
Guðmundur sat hjá öðrum drengjum á
lausum bekk vinstra megin við altarið.
Hann var nokkuð utan við sig, kveið fyr-
ir því að hann mundi ekki geta hegðað
sér rétt við þessa hátíðlegu athöfn, sem
fram átti að fara og þorði hvorki að líta
til hægri né vinstri. Mest kveið hann fyr-
ir því að þurfa að standa upp og láta
prestinn spyrja sig í áheyrn allra, þar
sem við voru jafnvel sýslumannshjónin,
faktorshjónin og nýi læknirinn; séra Jón
hafði raunar verið honum lipur við
spurningar og ekki mjög heimtufrekur,
en stundum gat þó verið nógu erfitt að
svara honum. Hræddur var hann líka um,
að hann mundi stranda í altarisgöngu-
bænunum, þær voru svo afskaplega lang-
ar; en þær mátti hann lesa í huga sér,
svo það heyrði enginn, þótt illa færi, og
það var alténd skárra en ekki.
Nú víkur sögunni til Kóps. Hann var
einstaklega léttlyndur og gáskafullur
hvolpur, sem lét ekkert færi ónotað til að
skemmta sér. Honum þótti dæmalaust
Púður að vera í hundastóðinu og gelti af
öllum mætti með hinum, þegar samhringt
var; svo dreifðist stóðið, þegar ekkert
var til að gelta að og fólkið var gengið í
kirkju og hver hundur snuðraði þar sem
hann lysti. Kópur rakst á hrútshorn suð-
Pi' á túni, lagðist niður og nagaði það eft-
lr beztu getu, en það reyndist svo þybbið
°g þungt, að hann þreyttist við það og
fór að gá að einhverju öðru hentugra
leikfangi. Þá rak hann augun í hosóttan
kött, sem var að lámast þar á milli þúfn-
anna, stökk á fætur og hljóp geltandi að
honum, en kisi tók til fótanna og þandi
sig á sprettinum alla leið upp á fjóshaug;
þar staðnæmdist hann, reisti kambinn og
blés, svo að Kópur þorði ekki að ganga
jxd honum, heldur stóð framan í honum,
stökk upp og ofan og gelti. Þá lét kisi sér
hægt, hnipraði sig saman og sat grafkyr
í þeirri varnarstöðu, þangað til Kóp fór
að leiðast þófið og labbaði þegjandi ofan
af haugnum. Þar fann Kópur afbragðs-
leikfang; það var skraufþur skóræfill, ó-
sköp lipur og léttur, og skrjáfaði í hon-
um, þegar hann var nagaður. Kópur bar
hann í kjaftinum inn í kirkjugarð, lagð-
ist með hann á leiði og var lengi að þvæla
hann á milli tannanna, hrista hann og
elta, þangað til hann var orðinn að táinni
rytju, sem ekkert var gaman að. Hann
fór að geispa, lagðist fram á lappir sínar
og lét sér renna í brjóst. Hann hrökk upp
við að heyra fótatak; öldruð hjón, sem
orðið höfðu sein á sér, voru að koma inn
í kirkjugarðinn. Kóp þótti vænt um að
sjá aftur fólk á ferð, hljóp til þeirra og
þefaði af þeim; hann fann reykjarlykt af
skóm konunnar, þurfti endilega að at~
huga það fyrirbrigði nánar og elti hana
þefandi upp á kirkjutröppur. Þegar hjón-
in opnuðu kirkjuna, smaug hann inn hjá
þeim og lallaði inn á mitt gólf.
Presturinn var að tóna: Drottinn sé
með yður. Kópur varð alveg steinhissa að
sjá prestinn tónandi fyrir altarinu, og
datt meira en svo í hug að taka undir. En
þegar prestur þagnaði og forsöngvarinn
og aðrir svöruðu uppi á loftinu, þá kom
nýtt furðuefni, svo að Kópur vissi ekki,
hvaðan á sig stóð veðrið. Hann hring-
snerist á gólfinu á meðan prestur tónaði:
Guðspjallið skrifaði o. s. frv., hristi haus-
inn og blés úr nös, því að honum féll
7*