Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Qupperneq 6
52
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
tónið illa, en þegar forsöngvarinn svaraði
með glymjandi röddu í annað sinn, gat
Kópur ekki stillt sig lengur, heldur settist
á rassinn, teygði upp hausinn og spán-
gólaði: »Vó-ó-ó! Vó-ó-ó!« — svo átakan-
lega og langdregið, að gólið skar alveg úr
öðrum röddum, og þegar söngurinn hætti,
bætti hann við hvellu gelti.
Allt datt í dúnalogn í kirkjunni; menn
fóru að teygja sig í sætunum og skima
eftir hvolpinum. Fremst á bekknum, næst
Kóp, sat kona með tveggja ára stelpu í
kjöltunni; þóttu stelpunni tiltektir hvolps-
ins svo skringilegar, að hún rak upp
skellihlátur og sagði hátt:
»Sko héppa syngja, mamma, tí-hí-hí-
hí«.
Tvær vinnukonur sátu á næsta bekk
fyrir aftan og fóru þegar að flissa; svo
skríkti í strák inni í kórnum og þá fór
mestallur söfnuðurinn að eiga bágt með
sig; sumir þóttust jafnvel hafa séð glotti
bregða fyrir í andliti séra Jóns. — Þor-
leifur í Nausti reis þá upp úr sæti sínu
og ætlaði að höndla messuspillinn, en
Kópur hörfaði undan. Þorleifur ætlaði þá
að blístra til að lokka hann til sín, en
blístrið varð að svo ámátlegu púi, að það
aðeins bætti á flissið í kirkjunni; Þor-
leifur gaf þá allt upp á bátinn, en Kópur
forðaði sér inn í kór; þar rakst hann á
Guðmund og flaðraði upp um hann alls-
hugar feginn. Þá benti séra Jón með-
hjálparanum, Runólfi á Sandi, að skerast
í leikinn; en hann var þá gamall orðinn
og stirður og átti fullt í fangi með að
höndla hvolpinn undir bekknum; urðu þar
nokkrar stympingar með þeim, svo að
Kópui- skrækti, en að lokum náði Runólf-
ur góðu taki í hnakkadrambið á honum
og dró hann fram allt kirkjugólf. Kópur
var viti sínu fjær af hræðslu og sársauka
og ýldi í dauðans angist: »Æja, æja!« svo
að undir tók í kirkjunni. Loksins endaði
þessi leikur með fullum ósigri Kóps og
stóð hann að fám augnablikum liðnum
með lafandi skott og slapandi eyru úti í
kirkjugarði, en hurð helgidómsins skall í
lás að baki honum. — Guðsþjónustan gat
haldið áfram.
Guðmundur sat eins og dæmdur á með-
an á þessum messuspjöllum stóð og svitn-
aði í sæti sínu kafrjóður af blygðun, því
að honum fannst þetta hneyksli vera sín
sök; hann hlaut að bera ábyrgð á hvolp-
inum. Fyrst og fremst skammaðist hann
sín niður í hrúgu, þar næst var hanu
gramur við Kóp og í þriðja lagi kenndi
hann sárt í brjósti um hann; ýlið í hon-
um hafði komið svo við hann. Guðmund-
ur mátti hafa sig allan við að fylgjast
með athöfninni eftir þetta; hann var
stöðugt að hugsa um Kóp og aftur um
Kóp. Þegar presturinn fór að spyrja hann
fyrir altarinu, var hann svo annars hug-
ar, að hann varð að neyta allrar orku til
þess að svara ekki alveg út í hött; það
var t. d. rétt komið fram á varirnar á
honum, að erfðasyndin væri eitt af náð-
arverkum heilags anda og annað var eft-
ir því; samt slamraðist þetta af stórslysa-
laust, en þeirri stundu var Guðmundur
fegnastur, þegar hann mátti setjast aft-
ur. í sakramentinu meðtók hann brauðið
og bergði á kaleiknum eins og aðrir, en
það fann hann glöggt, að hann mundi »ó-
verðuglega eta og drekka sér til dómsá-
fellis«, því að engin sæla friðþægingar-
innar greip sálu hans fangna, heldur var
gulur hvolpur með dökkann lokk í róf-
unni stöðugt að draugast fyrir hugskots-
sjónum hans, og altarisgöngubænirnar
urðu allar að einni þvælu, sem hann botn-
aði ekkert í sjálfur.
Loksins var guðsþjónustan á enda og
Guðmundur komst aftur út í hreint loft;
hann sótti andann djúpt nokkrum sinn-
um og fannst létta af sér fargi- Þá var
flaðrað upp um hann og vot hvolpstunga
sleikti hönd hans; hann leit á Kóp og var