Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Síða 7

STAKSTEINAR
53
í vafa um, hvort hann ætti að klappa hon-
um eða sneypa hann. En þá komu ýmsir
kunnugir til hans, tóku í hönd hans, báðu
guð að blessa hann og óskuðu honum til
hamingju, og allir voru svo vinsamlegir,
að hann komst við. Hann var von bráðar
farinn að klappa Kóp.
Sýslumannsfrúin hafði boðið hjónunum
í Nausti að koma til sín um kvöldið og
þiggja hjá sér góðgerðir; bjóst hún við að
þau vildu heldur koma, þegar aðrir
sunnudagsgestir væru farnir. Þau fóru
því heim til sín frá kirkjunni, borðuðu
miðdegismatinn og hvíldu sig eftir langa
og erfiða kirkjusetu. Mikið töluðu þau um
afglöp Kóps, og þótti sitt hverju, eins og
við var að búast; hann var ásakaður og
sakfelldur, afsakaður og sýknaður, en
enginn fullnaðarúrskurður var felldur.
Sá eini, sem lét sig þetta engu skifta, var
Kópur sjálfur; hann lá í hnipri á gæru-
skinni úti í horni og svaf svefni réttlátra.
Um kvöldið fóru hjónin og Guðmundur
xipp að Efra-Vogi; þar var þeim vel tek-
ið og veitt vel. Sýslumaður tók Þorleif
með sér inn í skrifstofu sína og gæddi
honum á koníaki. Aldrei þóttist Þorleif-
ur hafa bragðað slíkan drykk á æfi sinni;
drap hann titlinga og smjattaði ánægju-
lega. Koníakið og virðing sú, er honum
var sýnd á fermingardegi sonar hans,
8'laddi hann svo mjög, að hann minntist
þessa kvölds upp frá því sem einnar
mestu gleðistundar á æfi sinni. Þó tók út
yfir, þegar frúin kom með vasaúr með
gylltri festi og gaf Guðmundi. Hvorki
hann né foreldrar hans kunnu að þakka
nógsamlega fyrir, en þau gerðu öll hvað
þau gátu og héldu svo af stað heim á leið
um háttatíma, svo glöð og ánægð sem
nokkrar manneskjur geta verið-
»Þetta hefur verið blessaður dagur«,
sagði Þorleifur á leiðinni; hann var bæði
'Voteygðui' og smámæltur.
Guðrún tók undir það, en talaði færra.
»Og fá kaffi með fínasta bakkelsi, og
svo þetta, sem eg fékk frammi«, bætti
Þorleifur við; »þarna hellti hann í tvö
staup og sagði: ,Skál, Þorleifur minn, eg
óska þér til hamingju með soninn’, —
rétt eins og eg væri hans jafningi; svo
hellti hann aftur og aftur í staupið, alveg
eins og eg vildi«.
Þau voru að koma heim, opnuðu úti-
dyrnar og gengu inn; Guðrún var á und-
an, Þorleifur í miðið, Guðmundur síðast-
ur með Kóp. Guðrún opnaði klinkuna á
herbergishurðinni og steig inn á gólfið,
en um leið rak hún upp hljóð. Það var
svarta-myrkur inni, svo að ekki sáust
handanna skil!
»Hvað er þetta, heillin?« spurði Þor-
leifur.
»Sérðu það ekki, maður? Það er kola-
myrkur inni«.
Guðmundi varð ónotalegt og fékk
hjartslátt.
»Hvar eru eldspýturnar?« spurði Guð-
i'ún.
»Þær eiga að vera uppi á hornhyll-
unni«, svaraði Þorleifur.
Guðrún fálmaði sig áfram í myrkrinu,
seildist upp fyrir rúmið og þreifaði eftir
hyllunni, en þá rak hún hendina í eitt-
hvað kvikt, sem gaf hljóð frá sér eða öllu
heldur reiðulegt gai'g og draugalegur
þytur heyrðist í loftinu. Guðrúnu varð
svo hverft við, að hún hljóðaði upp og
lineig niður í rúmið, en um leið og hún
kippti að sér hendinni, ruddi hún niður
öllu því, sem á hyllunni stóð, og það var
meðal annars snældustóll, sápubolli og
blikkdós með tölum og ýmsu öðru rusli.
Það varð töluverður hávaði um leið og
skranið hrundi á gólfið, en um leið var
engu líkara en að heilum hóp drýsildjöfla
væri hleypt af stað; það var gargað og
skríkt í hverju horni og vængjaþytur í
loftinu; Þorleifur var sleginn á kinnina
og varð hann þá svo gagntekinn af skelf-