Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Qupperneq 8

54
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ingu, að hann flýði æpandi út í horn.
Guðmundur stóð enn framan við þrösk-
uldinn og vissi ekki, hvað hann ætti af
sér að gera; ekki þorði hann að fara inn
fyrir og varla haldast við þar sem hann
var. En allt í einu kom dálítill hvítur
hnoðri innan úr dimmunni og vappaði
gargandi fram fyrir þröskuldinn til hans.
Það var kría.
Kópur fór að gelta.
»Pabbi! Mamma! Það eru kríur!« hróp-
aði Guðmundur.
»Hvað segirðu, drengur?« vældi í Þor-
leifi inni í horninu.
»Það eru kríur, pabbi, — það kom ein
út«.
Guðrún kom til sjálfrar sín, þegar hún
vissi, hvað á seyði var. Hún sá, að ekki
var til neins að leita að eldspýtunum,
heldur kallaði hún upp:
»Farið þið út og takið þið frá gluggan-
um, hann er byrgður«.
Feðgarnir fóru út í snatri og sáu þá að
torfi hafði verið hlaðið í gluggakistuna
að utan, svo að enga ljósglætu lagði inn.
Þeir ruddu því frá, og þá kom það á dag-
inn, að sautján kríur og fjórar skegglur
höfðu verið lokaðar inni í herberginu.
Þær voru reknar út harðri hendi, en gekk
þó treglega. Guðrún greip strigasvuntu
og veifaði henni sem vopni og þá fór það
að ganga öllu betur; Kópur gerði sitt til
og að lokum var kofinn hroðinn að þessu
illfygli-
Guðrún var löðursveitt orðin og ærið
svipmikil.
»Það er svo sem auðséð, að hér hefir
Jón Daðason verið að verki«, sagði hún og
herpti varirnar; »hann kann að halda
hvítasunnuna heilaga, drengurinn«.
Guðrún hafði rétt til getið.
Krían var nýkomin og um kvöldið í
blíðviðrinu hafði hún verið tugum og
hundruðum saman að sveima niðri við
flæðarmálið og legið þar í maðki og síli.
Það var ein af listum Jóns Daðasonar
að veiða kríur og skegglur í hrosshárs-
snöru, og af því að svo stóð á, að hann
hafði lifur til að egna með, gat hann ekki
setið á strák sínum og fór að snara þær...
Hann vissi að fólkið í Nausti var fjarver-
andi og datt í hug að nota sér fjarveru
þess, tókst að losa eina rúðuna úr glugg-
anum og lét kríurnar og skegglurnar þar
inn jafnóðum og þær snöruðust. Svo
byrgði hann gluggann og fór.
Daginn eftir hittust þeir Guðmundur-
og Jón; dró Jón engar dulur á það, að
hann væri valdur að óspektunum og frétti
nákvæmlega frá öllum atvikum.
Guðmundur sagði sem satt var og álas-
aði Jóni fyrir að hafa gert foreldra sína
hrædda.
»Það hefur verið alveg eins og þegar
heilagur andi kom yfir postulana«, sagði
Jón og hló.
»Skammastu þín, Jón«, svaraði Guð-
mundur.
En undir niðri fannst honum þetta vera
sér alveg mátulegt; hann hafði haft »hug-
ann fastan við jarðneska muni« á meðan
hann neytti sakramentisins daginn áður.
V.
Mannslát.
Árin liðu.
Það var ekki viðburðaríkt í Nausti, síð-
ur en svo. Samt breyttist margt, en svo'
hægt og seint, að naumast var eftir því
tekið.
Þorleifur fór að verða brjóstþungur..
Heyrykið í fjóshlöðunni sýslumannsins
átti mesta sök á því, en Þorleifur kunni
svo vel við sig í þeim verkahring, að hon-
um datt ekki í hug að fara þess á leit að
fá lausn frá starfinu. Miklu fremur hætti
honum við að vanrækja sjóinn en fjósið.
Og ekki datt honum í hug að eignast
kindur sjálfur eða aðrar skepnur en.