Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Síða 9

STAKSTEINAR
55
Rænsni; en þau voru raunar alveg á hendi
honu hans.
Guðrún breyttist nokkuð með árunum,
varð spaklátari við friðinn og bættan
heimilishag, enda fann hún að aldrei
hafði þeim liðið eins vel efnalega eins og
síðustu árin, einkum eftir það er Guð-
mundur komst á legg og fór að vinna fyr-
ir heimilið.
Naust tók nokkrum stakkaskiftum á
þessum árum. Þakið hafði verið farið að
gisna svo og leka, að sýslumaður styrkti
þau að nokkru til að bæta um það, og þá
um leið var skinnað upp á herbergið, svo
að nýjar þiljur voru settar í það, en
gömlu fjalirnar voru notaðar til þess að
hrófa upp búrkytru fyrir framan, en í
þeim geim var yfrið nóg rúm. Lítil elda-
vél var sett í eitt horn herbergisins.
Fram að fermingaraldri hafði Guð-
mundur sofið til fóta foreldra sinna, en
skömmu þar á eftir var klambrað saman
sérstöku rúmstæði fyrir hann-
Guðmundur stóð nú á tvítugu. Hann
var nokkuð þroskaður orðinn og ekki ó-
laglegur á velli, en unglingslegur í fram-
komu og óharðnaður. Hann fékkst við
alla algenga vinnu, eftir því sem hún
gafst og stundaði sjó með dugnaði. Þó
leiddist honum sjósóknin, aðallega vegna
þess, að hann varð oftast að vera einn að
gutla. Hann langaði miklu meira til að
eiga kindur, heyja fyrir þeim og hirða
þær, en bæði var það, að faðir hans vildi
ekkert við það eiga og svo höfðu þau
enga grasnyt, hvorki engi né hagagöngu,
svo að ekki varð neitt úr nema ráðagerðir.
Oft leiddist Guðmundi á vetrarkvöld-
unum, þegar faðir hans var í fjósinu og
enginn heima, nema móðir hans, sem
sjaldan talaði margt, heldur sat þögul
með skýluklút og herðaþríhyrnu á rúmi
sínu og þeytti rokkinn. Hún spann svo
að segja allan veturinn, því að þótt hún
•ætti sjalf litla ull, tók hún hana af öðrum
og vann úr henni vetlinga og sokka, og
auk þess spann hún kynstrin öll af hross-
hári fyrir ýmsa bændur og fléttaði úr því
reipi. Guðmundur var latur við tóskap-
inn, og það var aðeins vegna leiðindanna
og einmanaleikans, að hann greip stund-
um bandprjóna eða hrosshársbendla. —
Bókaeignin var af skornum skammti:
Biblíu-kjarni, Stúrms-hug-vekjur og Þor-
láks-kver og þá var upptalið, svo að ekki
var þangað neinnar dægrastyttingar að
leita.
Einn morgun, skömmu eftir sumarmál,
var Guðmundur að vitja um hrognkelsa-
net úti við sker. Honum varð alt í einu
ónotalegt, fékk hroll og höfuðverk og var
orðinn alveg uppgefinn, þegar hann
komst heim og hafði borgið bát og afla;
hann varð þegar í stað að hátta ofan í
rúm.
Inflúenzan var komin í Voginn. Eftir
tvo daga var Guðmundur orðinn svo
hress, að hann klæddist og var á róli ur ,
daginn, en sama kvöldið veiktist faðir
hans- Af því að hann var fremur veik-
byggður maður og brjóstþungur orðinn,
lagðist veikin miklu þyngra á hann og
bar hann sig illa af beinverkjum og
þyngslum. Daginn eftir fékk Guðmundur
Gísla lækni til að koma og skoða föður
sinn og sagði læknirinn, að þar væri
lungnabólga á uppsiglingu; hnykkti Guð-
mundi nokkuð við þá fregn, en var þó
vongóður, af því að sjálfur hafði hann
komist svo vel frá veikinni. Um sama
leyti veiktist flest vinnufólkið hjá sýslu-
manninum, svo að Guðmundur varð að
taka að sér verk föður síns þar upp frá.
Hafði hann þá ærinn starfa bæði þar og
heima fyrir, því að hann og móðir hans
urðu að vaka til skiftis yfir sjúklingnum.
Þorleifi elnaði bráðlega sóttin, svo að
mæðginin fóru að verða hrædd um hann.
Þegar hann lá í móki og Guðmundur
hlustaði á þungan andardráttinn, þá setti