Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Síða 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
57
»Það er engin von að kýrnar mjólki af
þessum skrambans rekjum, — Manga,
Manga! Það þarf ekki að hefta Hjálmu,
hún er svo þæg«.
Guðmundur ýtti við móður sinni, sem
hafði fleygt sér upp í rúm hans og fest
blund:
»Mamma, pabbi er farinn að tala«.
Guðrún reis upp og neri augun, leit á
mann sinn og sagði:
»Hann hefur óráð, auminginn. —
Vertu rólegur, Þorleifur minn, — reyndu
að sofna aftur«.
Hún þurkaði svitann af enninu á hon-
uni og breiddi ofan á kaldþvalar hend-
urnar. Hann fálmaði frá sér og smjatt-
nði þurri tungunni.
»Því brjótið þið meisana? Hvað haldið
þið að sýslumaðurinn segi?«
»Mamma, eg fer og sæki lækninn,«
sagði Guðmundur með skjálfandi röddu
og án þess að láta á höfuðið á sér, þaut
hann af stað til læknisins.
Gísli læknir klæddi sig í snatri, stakk á
sig litlu glasi og fór með honum. Þegar
hann hafði litið á sjúklinginn, gaf hann
honum inn nokkra dropa og sagði þeim,
að nú mundi hann róast um hríð, en svo
uiættu þau gefa honum inn aftur, ef aft-
ur bæri á óráði. — Þorleifur sofnaði að
stundarkorni liðnu, svo að Guðmundur á-
1-æddi að fara til fjósverkanna.
Þegar hann kom heim aftur um miðjan
^orgun, lá Þorleifur enn í móki; andar-
hrátturinn var erfiður og hryglan kraum-
a^i við hvert andartak.
»Legðu þig og reyndu að sofna, þú ert
oi'ðinn úrvinda, auminginn,« sagði móðir
hans. Guðmundur lagðist alklæddur í
i’urnið og lokaði augunum. Hann fann og
V)ssi, að nú leið að lokunum, en samt gat
hann varla trúað því, að svo væri. Hann
langaði til að gráta, en gat það ekki og
Þ^eytan og svefninn sigraði hann bráð-
íega, svo að honurn rann í brjóst.
Hann svaf nokkra stund og leit svo
upp aftur. Faðir hans lá í sönui stelling-
um og áður; móðir hans sat grafkyr á
koforti við höfðalagið og hélt með vinstri
hendi í hönd sjúklingsins; hægri olboga
hvíldi hún á gaflinum og hélt hendinni
um enni sér; tárin runnu niður hrukk-
óttar og blakkar kinnarnar.
Guðmundur valt út af aftur og svaf
langan blund. Allt í einu vaknaði hann og
fannst ægilega hljótt í kringum sig, reis
upp og leit yfir í hitt rúmið. Faðir hans
lá upp við koddann eins og áður, en höf-
uðið hafði sigið nokkru neðar, augun voru
hálfopin og virtust stara út í eitthvert
endalaust tóm, en kjálkárnir héngu mátt-
lausir niður; bláleitur fölvi hafði færzt
yfir andlitið og sléttað úr hverjum drætti.
Móðir hans sat grafkyr, líkast því sem
hún væri stirðnuð.
»Mamma, er pabbi dáinn?«
»Já, nú erum við orðin tvö«, sagði hún
svo lágt, að varla heyrðist.
Hann greip fyrir andlitið, hallaði sér út
af og grét eins og barn. Hann heyrði að
móðir hans var að hagræða líklnu, en
hann gat ekki fengið af sér að líta upp;
hann mátti til að gráta- Svo sefaðist hann
að lokum og harkaði af sér; þá hafði
móðir hans veitt nábjargir, lagt líkið til
í rúminu og breitt yfir andlitið. Hún
mælti ekki orð af vörum. — Seinni hluta
dagsins báru þau líkið fram fyrir og
lögðu það á fjalir.
Dagana á eftir var Guðmundur þögull
og hugsandi; hann gat ekki um annað
hugsað en föður sinn. Hann sá afskaplega
mikið eftir honum og syrgði örlög hans,
sem sjálfsagt höfðu verið gleðisnauð frá
fyrstu og miklu erfiðari en aðrir höfðu
gert sér í hugarlund. Guðmundur vissi,
að hann hafði verið alinn upp á sveit og
ekki verið vandað til uppeldisins; hann
hafði að minnsta kosti stundum orðið að
8