Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Síða 12

58
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
þola bæði sult og kulda og atlætið í um-
gengni hafði ekki verið svo hollt, að það
gæti að neinu leyti þroskað hann til dáða.
Nú var þessari fábreyttu æfi lokið og
hann átti að hverfa ofan í jörðina.
En hvað tók þá við? Hafði hann lifað
kristilegu líferni og dáið sáluhjálplegum
dauða, sáttur við Guð og menn? Guð-
mundur braut heilann um þetta dag eftir
dag, en fékk ekkert fullnægjandi svar.
Hann varð þreyttur af að hugsa, og þeg-
ar hugsanirnar vörnuðu honum svefns,
varð hami svo kvíðafullur um afdrif föð-
ur síns, að hann naut engrar værðar.
Miðvikudaginn í þriðju viku sumars
átti að jarða Þorleif í Nausti. Aðstoðar-
presturinn í Felli, séra Halldór, átti að
halda ræðu í kirkjunni; um húskveðju
hafði ekki verið beðið. Daði beykir hafði
smíðað laglega kistu og líkið hafði verið
kistulagt fyrir nokkrum dögum. Guð-
mundur kveið fyrir jarðarförinni, mest
þó fyrir ræðunni, því að ungur og ókunn-
ugur prestur átti að halda hana og þess
vegna örvænt um að þaðan væri nein
huggun í vændum, — síður en svo, væri
ræðan samin eftir orðrómi almennings-
Daginn fyrir jarðarförina fékk Guð-
mundur þau boð frá sýslumannsfrúnni,
að hana langaði til að hafa tal af honum,
áður en hann færi heim frá fjósverkun-
um. Hann dustaði af sér heyrykið, strauk
framan úr sér, tók af sér leðurskóna í
eldhúsinu og fór svo inn til frúarinnar.
Hún sat í hægindastóli alklædd; það var
heitt í herberginu og lykt af valeriana-
dropum. Frúin tók honum alúðlega og lét
hann setjast.
»Þið hafið misst mikið«, sagði hún
hægt; »eg veit líka, hvað það er að missa
það, sem manni er kærast«.
Hún þurkaði sér um augun. Guðmund-
ur vissi ekkert, hverju hann átti að svara.
»Sérðu ekki ósköp mikið eftir föður
þínum?«
»Jú, fjarska mikið«.
»Hann var þér allt af svo góður«.
»Já, hann var mér æfinlega góður«.
»Hvernig ber mamma þín sig?«
»Hún er stillt og segir lítið«.
»Já, hún er ein af þeim, sem segir fátt.
— Faðir þinn átti henni mikið að þakka,
— hún var honum góð«-
Svo varð nokkur þögn. — Guðmundur
fann að hann átti engin orð til að brjóta
upp á í því efni, sem honum lá hjarta
næst.
»Eg veit ekki, Guðmundur minn, hvort
eg verð svo frísk á morgun, að eg treysti
mér til að fylgja föður þínum til grafar,
en hvort sem það verður eða ekki, þá
langaði mig til að sýna honum svolítinn
þakklætisvott, um leið og hann hverfur
héðan frá okkur«.
Frúin tók klút ofan af stórri pappa-
öskju, sem stóð á stól við hlið hennar og
tók upp tvo sveiga, fléttaða af grænu
lyngi og skreytta tilbúnum rósum. Guð-
mundur komst við og gat engu orði upp
komið.
»Faðir þinn var manninum mínum og
mér dyggur þjónn, það var eins og ein-
hver blessun fylgdi öllum verkum hans
þótt þau væri lítilfjörleg í augum manna,
og okkur langaði til að það sæist í ein-
hverju, að við kynnum að meta verk
hans«.
Guðmundi hitnaði enn meir um hjarta-
ræturnar við þessi orð; honum var varn-
að máls, en hann tók í báðar hendur frú-
arinnar ósjálfrátt og þrýsti þær fast.
»Það er aðeins vottur þakklætis frá
okkur hjónunum«, hélt hún áfram; »nú
ferð þú heim með pappaöskjuna og festir
sveigana á lokið í fyrramálið; þeir eiga
að fylgja kistunni í gröfina«.
Frúin strauk klút um augun og rétti
honum öskjuna.
»Þakka yður fyrir«, — meira gat hann