Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Side 13
STAKSTEINAR
59
ekki sagt, heldur stóð upp og horfði ofan
í gólfið, raunalegur og hugsandi.
»Svo bið eg kæi'lega að heilsa móður
þinni«, sagði frúin og rétti honum hend-
ina. Hann rétti þegjandi fram hendina og
leit ekki upp.
»Og vertu nú sæll, Guðmundur minn.
Góða nótt«.
Hann stóð kyr í sömu sporum; svo leit
hann snöggvast framan í frúna. Henni
brá; hann var fölur á svipinn og úrvinda,
eins og lægi á honum óbærilegt farg. Hún
ætlaði að spyrja hann, hvað að honum
gengi, en þá sagði hann lágt og svo átak-
anlega raunalega, að hana tók í hverja
taug:
»Hvernig ætli fari fyrir pabba?«
Þá leit hann á hana aftur og augnaráð-
ið var svo sárbiðjandi um svar, að hún
kenndi brennandi meðaumkunar með hon-
um, en varð í svipinn orðfall. Hún lét
fallast aftur ofan í hægindastólinn. Henni
runnu fyrir hugskostsjónir kringumstæð-
ur hennar og hans. — Hún hafði árum og
áratugum saman harmað og tregað það,
sem henni var hjartfólgnast af öllu, sak-
iaust barn, sem hún þó var sannfærð um
að væri í skauti guðs föður á himnum. —
Hann syrgði líka það, sem hann hafði
elskað mest, aldraðan föður, sem alla æfi
hafði átt í baráttu við bresti sína og að-
kast annara manna, og á sorg hans bætt-
íst ógnarþungi óttans um afdrif föður
síns annars heims. — Frúin skelfdist,
Þegar hún leit inn í svartnætti slíkrar ör-
væntingar. Hún fól andlit sitt í klútnum
um stund; svo harkaði hún af sér og
sagði í ákveðnum, þýðum róm:
»Við skiljum ekki ráðstafanir drottins,
etl okkur er óhætt að treysta á eilíft rétt-
]æti hans, — eða trúir þú því ekki líka,
Guðmundur minn?«
Guðmundur lifnaði upp og rétti úr sér.
»Jú, eg trúi því líka.«
Hann rétti frúnni hendina aftur.
»Góða nótt, — og þakka yður fyrir.«
»Góða nótt.«
Frúin sat lengi kyr í stólnum og starði
hugsandi fram undan sér.
Aðstoðarpresturinn í Felli, séra Hall-
dór, var systursonur Sigurðar sýslu-
manns. Þegar hann átti að messa í Vog-
inum eða gera önnur embættisverk, var
hann vanur að koma kvöldið áður og
gista hjá frænda sínurn. í þetta sinn
gerði hann það líka og kom að Efra-Vogi
nokkru eftir það er Guðmundur var far-
inn þaðan. Presturinn fékk beztu viðtök-
ur að vanda, sat inni í stofunni hjá hjón-
unum eftir kvöldverðinn og rabbaði við
þau. Frúin var venju fremur fámál um
kvöldið. Þegar leið að háttatíma, tók hún
prestinn á eintal og spurði hann eftir lík-
ræðu þeirri, sem hann átti að halda dag-
inn eftir.
»Hún er stutt,« svaraði hann, »og efn-
ið er svona eins og þegar ekkert er hægt
um manninn að segja.«
Frúin var ekki ánægð með það; hún
vildi fá að sjá ræðuna.
»Sama er mér,« svaraði prestur, »en
þú ert nú svo vandlát, að það er ekki fyr-
ir biskupinn sjálfan að gera þér til
hæfis.«
Frúin las ræðuna, lauk á hana lofsorði,
en sagði honum svo hreinskilnislega,
hvernig á stóð; hann yrði að haga orðum
svo, að aðstandendurnir létu huggast við
ræðuna.
»Þá verð eg að semja hana upp aftur,«
sagði prestur.
»Það var einmitt það, sem eg vildi,«
svaraði frúin, »og eg skal gefa þér bend-
ingar um það, sem þú þarft að vita og
mátt til að segja.«
Svo settust þau, frúin og presturinn,
við að semja nýja ræðu. Sýslumaðurinn
vissi ekkert, hvað þau voru að bauka við,
8*