Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Side 16

62
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
sölu í Voginum fyrstur manna; var oft
mannkvæmt hjá honum, sérstaklega
haust og vor. Kona Þórarins hét Svein-
björg Helga og þótti kona stórbrotin.
Dóttur áttu þau, sem hét Lilja Rut, svart-
hærð og móeyg, með rauðar varir og
hvítan háls, fjörkálfur mikill og glettin.
Guðmundi varð einkennilega starsýnt á
Lilju Rut fyrsta sinn, sem hann sá hana;
þá var hún að breiða upp þvott úti við
snúrur, ber upp undir axlir, með hvíta
svuntu og rósóttan klút bundinn í dillu
um höfuðið. Sérstaklega fundust honum
augu hennar heillandi og töluðust þau þð
ekki orð við í það sinn. En eftir því sem
hann sá hana oftar, varð honum órórra;
hann gat aldrei nema rétt snöggvast lit-
ið í þessi fjörlegu, módökku augu, sem
honum fundust sjá miklu lengra inn :í
hugskot hans en öll önnur augu. Smám
saman urðu það ekki augun ein, sem
höfðu þessi áhrif á hann; hann fór að
sjá fegurð í öllu, sem við Lilju Rut tolldi
og bráðlega var hann orðinn skotinn í
henni allri.
Svona var það að vera skotinn! Það
var í fyrsta sinni á æfinni, sem Guð-
mundur varð fyrir þeim ósköpum, að
rangla eirðarlítill út og inn, verða and-
vaka sumar nætur, láta von og kvíða,
léttlyndi og þunglyndi vega hvíldarlaust
salt í sálu sinni, — í stuttu rnáli, honum
leið ónotalega á alla lund og vissi ekkert,
hvað hann átti af sér að gera. Þótt hann
sæi Lilju Rut svo að segja daglega, hafði
hann enga einurð til að ávarpa hana,
hvað þá meira, og hann tók út með þvi
að heyra hana tala við aðra unga menn.
Hann öfundaði þá, sem hann sá umgang-
ast hana feimnislaust og blátt áfram, t.
d. Jón Daðason, sem aldrei hitti hana
svo, að hann segði ekki eitthvað við hana
og fékk æfinlega svar i sama tón, og oft
bros eða hlátur í ofanálag. Einu sinni
hafði hann séð Jón bera hana yfir Búð-
arlækinn, snúa sér með hana í gáska þrjá
hringa á bakkanum og setja hana svo of-
urhægt niður; hún hafði skríkt og hlegið.
— En það var nú öðru nær en að allir
mættu bjóða sér annað eins og Jón Daða-
son. Guðmundur lézt ekki sjá Jón í marga
daga á eftir.
Þegar stundir liðu, varð Guðmundi
hughægra og sinnti hann öllum verkum.
sínum, eins og ekkert hefði í skorist, en
í heilt ár fann hann til þess í hvert sinn,
sem hann sá Lilju Rut bregða fyrir, að
undir niðri voru sílifandi glæður, sem
gátu blossað upp, hvenær sem tilefni
gafst.
Svo var það einn morgun, vorið eftirr
að Guðmundur var að koma að frá því
að vitja um hrognkelsanet; þá kallaði
Þórarinn til hans og bað hann um nokkra
rauðmaga í matinn.
»Legðu þá við eldhúsdyrnar,« kallaði
hann, þegar hann sá til Guðmundar með
kippuna. Guðmundur kom að eldhús-
tröppunum, kraup niður og fór að leysa
rauðmagana af snærinu. Hann heyrði út
um opinn gluggann, að tveir kvenmenn
voru að tala saman inni í eldhúsinu og"
þekkti af rómnum, að önnur þeirra var
Lilja Rut.
»Svo að við fáum rauðmaga í dag,«
heyrði hann að önnur sagði; »hann er
víst ansi röskur og duglegur maður, þessl
Guðmundur í Nausti.«
»Hann Gvendur í Nausti? Hann er
vemmilegur,« heyrði hann Lilju Rut
svara í þessum alkunna viðbjóðs-tón, sem
aðeins stúlkur um tvítugt kunna að
leggja í þau orð.
Það var eins og helt væri úr fötu yfir
Guðmund, þar sem hann kraup yfir rauð-
magakippunni; hann hraðaði sér eins og’
hann gat, sleit snærið úr þeim síðasta og
skundaði heim. — Eftir það gat hann
gengið fram hjá Lilju Rut án þess að líta
framan í hana og án þess að fá hjart-