Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Síða 17

STAKSTEINAR
63
slátt. Honum var meira að segja kalt til
hennar upp frá því.
Ári síðar varð sá stórviðburður í Vog-
inum, að borgari settist þar að og fór að
verzla; þóttu það tíðindi mikil, þvá að
fram til þessa hafði faktorinn verið einn
um hituna. Tók borgarinn á leigu lítið
hús rétt sunnan við Naust, reisti skúr
við endann á því og hafði þar sölubúð.
Hann var kvæntur maður, átti norska
konu og var nýlega kominn heim frá
Noregi. Um leið og hann settist að í Vog-
inum, komu þangað allmargir Norðmenn,
sem fluttu með sér nótabrúk og voru að
bauka við að lása síld þar við fjörðinn.
Höfðu þeir rriikil viðskifti við borgarann
og var hann þeirra önnur hönd við rekst-
ur veiðanna. Búðarstúlka, Pálína að
nafni, kom með hjónunum; hún var æfin-
lega kölluð Lína og kennd við einhvern
Lambhaga, sem enginn vissi þó nánari
deili á.
Guðmundur vann töluvert hjá borgar-
anum um vorið og framan af sumri, fyrst
við byggingu skúrsins og síðan við upp-
skipun og flutning á vörum. Síðar hafði
hann á hendi öðru hvoru afhendingu á
salti og jafnvel flutning á því út með sjó
til Norðmannanna. Hann kynntist því
fljótt þessu nýkomna fólki og hafði mikil
niök við það.
Lína frá Lambhaga var einstaklega al-
úðleg og skrafhreifin stúlka; hún var allt
af að tala og segja frá, en það varð eng-
inn leiður á að hlusta á hana, því að róm-
urinn var svo viðfeldinn og svo var hún
síbrosandi, — eða svo fannst Guðmundi.
Þarna var hún allt af eins, hvenær sem
komið var í búðina, í doppóttum lérefts-
slopp utan yfir kjólnum, með gljáleðurs-
skó á fótum, gulbjart hárið bundið í hnút
í hnakkanum og þetta sama bros á vör-
um, sem bar vott um einstakt glaðlyndi
°fi góðfýsi. Guðmundur þurfti margt að
‘Vinna með henni, og honum féll betur og
betur sú samvinna með degi hverjum;
þegar hún ávarpaði hann, sagði hún æf-
inlega »góði« og þakkaði fyrir hvert vik.
Eftir einnar viku viðkynningu hafði hún
sagt honum alla æfisögu sína og sú saga
var bæði fjölbreytt og viðburðarrík. Hún
hafði alist upp í Lambhaga, — þarna ein-
hverstaðar í áranum norður frá —; svo
hafði hún verið stofustúlka á Akureyri
eitt ár, síðar í brauðbúð á Seyðisfirði,
farið svo til Akureyrar aftur og verið þar
í vist í gistihúsi; þar hafði hún kynnst
núverandi húsbændum sínum og ráðist til
þeirra.
Þegar fram á sumarið leið, var lítið að
gera í búðinni og þá stóð Lína vanalega
úti í dyrum og jóðlaði rúsínur eða annað
sælgæti; þá fannst Guðmundi sjálfsagt
að skjótast við og við yfir um til hennar
og spjalla við hana, ef hann hafði tóm-
stund. Og ef hann kom ekki af sjálfsdáð-
um, þá kallaði hún til hans:
»Góði komdu, — mér leiðist.«
Það var líka komandi inn í búðina til
hennar; þar var margt fallegt að sjá og
auðvitað lagði hún að honum að kaupa
það, sem fallegast var og fór honum bezt.
»Góði, þú mátt til að fá þér fallegra á
höfuðið; hérna eru svo inndælar derhúf-
ur, sko,« — hún setti á hann eina ljós-
gráa með bláu gúmmí-deri. »Þessi fer
þér svo ágætlega, sko, líttu í spegilinn.
Og flibba máttu til að fá þér, helzt þessa
með útslegnu hornunum, sko; þeir fara
öllum ungum mönnum svo vel, — og svo
eitt af þessum löngu slipsum með bekkj-
unum, þau eru svo inndæl, sko. Þetta
máttu til að fá þér hvoi't sem er, ungur
maðurinn.«
Svo keypti Guðmundur auðvitað hvern
rækallann sem var, þegai' Lína sannfærði
hann um, hvað hann mætti til að fá sér
og hvað honum færi bezt. Hann sá það á
öllu, að Lína var bæði skynsöm, drjúg-
menntuð og smekkvís, svo að það var ó-