Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Síða 20

66
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
sem hann áður hafði notið. Á slíkum
reynslustundum fór Frans venjulega út
í hellirinn fyrir utan Assisi og bað í ein-
rúmi, þangað til freistarinn veik frá hon-
uin.
IV.
Eins og fyr er frá sagt, var móðir
Frans orðlögð fyrir guðhræðslu, og mun
vafalaust hafa lagt mikla stund á að inn-
ræta börnum sínum einlæga trú og lotn-
ingu fyrir kirkju og klerkastétt. Enda
minnist Frans þess í einu af ritum sín-
um, að hann hafi haft og hafi enn á gam-
als aldri, svo rótgróna lotningu fyrir
prestum, að þó hann væri gæddur vizku
Salómons, þá kæmi honum aldrei til hug-
ar að prédika nokkursstaðar án leyfis við-
komandi þjónandi prests, hvað lélegur
sem hann kynni að vera. Hann skoðaði
prestana sem hina einu sönnu umboðs-
menn Guðs sonar, sem einir hefðu heim-
ild til að meðhöndla leyndardóma sakra-
mentisins, líkama Krists og blóð. Þess-
vegna virti hann þá öllum öðrum fremur.
f sambandi við þessa tignun, kom fram
áhugi Frans á að sjá kirkjum fyrir öllum
nauðsynlegum tækjum til guðsþjónust-
unnar. Enn þann dag í dag er f jöldi gam-
alla kirkna og kapella í nánd við Assisi,
sem ýmist eru í notkun eða ekki. En þeg-
ar komið er inn í þær, bendir leiðsögu-
maðurinn á gamlan, beiglaðan og slitinn
kaleik eða patínu, eða ljósastjaka, sem
hann telur að heilagur Frans hafi gefið
kirkjunni. Jafnvel slitur af æfagömlum
altarisdúkum er geymt eins og dýrgripur,
af því að þeir séu gjafir hins heilaga
manns.
Þegar Frans var að alast upp, var
skamt frá Assisi smákirkja ein, sem kend
var við hinn heilaga Damianus. Var hún
komin að falli fyrir ellisakir og hrörnunar
og eina prýði hennar var stór og vandað-
ur grískur kross, sem hékk yfir háaltar-
inu. Eftir að Frans snerist til trúar, varð
honum tíðreikað út í kirkju þessa til þess
biðjast fyrir við krossinn. Allar bænir
hans voru á eina leið. Hann bað um ljós,
sern lýsti honum Guðs vegi, um kraft, sem
leiddi hann og bendingar um hvert hann
ætti að snúa starfskröftum sínum.
Einu sinni var hann sem oftar staddur
þar á bæn. Og að bæninni lokinni endur-
tók hann hvað eftir annað með vaxandi
ákafa og innileika:
»Tala þú herra, þjónn þinn heyrir«.
Alt í einu heyrði hann rödd, eins og hún
kæmi frá krossinum:
»Frans, farðu og bygðu hús mitt upp,
því það er að hrynja«.
Eins og í Spoloto forðum hlýddi hann
boðinu tafarlaust Hann leit í kringum
sig og sá að kirkjan var að því komin að
hrynja til grunna. Hann tók því skipun-
ina bókstaflega sem bað um að endur-
byggja kirkjuna. Nú vissi hann hvers var
vænst af honum. Himinlifandi hrópaði
hann upp: »Drottinn minn, glaður skal eg
framkvæma skipun þína«.
Þegar hann, kom út úr kirkjunni, sá
hann kirkjuprestinn, aldraðan og hrum-
ann mann, sitja þar á bekk og njóta veð-
urblíðunnar. Frans liljóp til gamla
mannsins, heilsaði honum virðulega, rétti
honum gullpening og sagði: Fyrir þennan
pening skaltu kaupa olíu og láta altaf
loga á lampa fyrir framan krossmarkið.
Eg skal láta þig fá meira þegar olían er
uppnotuð«. Áður en öldungurinn gat
svarað, var Frans horfinn.
En það þurfti talsvert fé til að byggja
kirkjuna upp, og Frans hafði ekki á sér
nema þennan eina pening. Hann hljóp því
hið skjótasta heirn í búð föður síns, tók
þar nokkra stranga af dýru klæði, bjó
upp á áburðarhest og þeysti í flýti til
Foligno. Þar var markaður og þangað
hafði hann oft farið til þess að umsetja