Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Blaðsíða 21

FRANS FRÁ ASSISI
67
vörur sínar. í einu vetfangi var bæði
klæðið og' hesturinn selt, og Frans hrað-
aði sér sem mest hann mátti til gamla
prestsins aftur og fékk honum peningana
með þeim ummælum að nota þá til end-
urbyggingar kirkjunni.
En nú leist gamla manninum ekki á.
Hann þekti bæði Frans og föður hans og
vissi að þó Frans meinti margt vel og
gæfi mikið, gat það verið ábyrgðarhluti
gagnvart föður hans að taka við þessu
fé, af því hann vissi líka að faðir hans
var maður féfastur. Þessvegna neitaði
hann ákveðið að taka við fénu, aðallega
til þess að hafa hreinar hendur gagnvart
föður Frans. Hvernig sem Frans nú bað
og hótaði, kom það fyrir ekki. Presturinn
tók ekki við fénu til þess að nota það eins
og Frans vildi. En hann leyfði honum að
búa í nánd við kirkjuna svo hann gæti
stundað þar bænir sínar og guðræknis-
iðkanir.
Nálægt prestssetrinu var hellir. Þang-
að flutti nú Frans og lifði þar nætur og
daga við bænariðju, vökur og föstur.
Sjálfur segir hann síðar að hann hafi á
þessum tímum beðið »með andvörpunum
sem ekki verði orðum að komið« (Rómv.
8, 26).
Meðan þetta var að gjörast var Pietro
di Bernardone, faðir Frans, á verzlunar-
ferð. Þegar hann kom heim, saknaði hann
sonar síns, og annaðhvort hefir kona
hans ekki vitað hvar Frans var, eða ekki
viljað segja honum það, að minsta kosti
sagði hún honum það ekki. En innan
skamms frétti faðirinn, hvar sonurinn
hefðist við og fór nú út til hans, en fann
hann ekki, því Frans faldi sig fyrir hon-
um. En Pietro fór ekki ónýtisferð samt.
h’að sem aðallega vakti fyrir honum, var
að ná aftur andvirði klæðisins og hests-
his, en það hafði Frans skilið eftir í ein-
om kirkjuglugganum. Nú skilaði prestur-
1Jm fénu aftur, og þá fór Pietro heim aft-
ur, nokkurnveginn ánægður, og lét svo
Fi-ans afskiftalausan um skeið. Matur var
sendur til hans út í hellinn frá heimilinu
og það hefir móðirin sennilega gjört.
Síðari tíma helgisagnir hafa svo sagt,
að þegar faðirinn kom út að hellinum,
hafi á dularfullan hátt opnast hlið í
vegginn og inn í því hafi Frans dulist,
meðan faðirinn fór hjá. Er ferðamönnum
ennþá sýnt skotið í klettinn, þar sem
Frans á að hafa dulist.
í hellinum dvaldist nú Frans nálega
mánaðartíma og bar ekki til tíðinda.
Hann sökti sér djúpt ofan í að íhuga
krossþjáningar frelsarans, og fólk sá
hann stundum ganga grátandi um. Væri
hann spurður hvað að honum gengi, var
hann vanur að svara. »Eg græt yfir þján-
ingum Drottins Jesú og mundi ekki fyr-
irverða mig fyrir tár mín þó allur heim-
urinn sæi þau.«
En dag nokkurn í aprílmánuði 1207
var Pietro di Bernardone staddur í búð
sinni. Það var lítið að gjöra og búðar-
sveinarnir voru flestir úti í dyrum að
njóta veðurblíðunnar. Alt í einu heyrðist
hávaði mikill, hróp og köll, hlátur og ærsl.
Kom hávaðinn nær og nær og virtist loks
vera rétt utan við húsið. Pietro bað þá
einn af búðarsveinunum að sjá hvað væri
á ferðum og hljóp hann strax út, en kall-
aði svo til baka, að það væri drengjahóp-
ur að elta vitskertan mann. En alt í einu
sá sveinninn hvern drengirnir voru að
elta, og sneri til baka náfölur af skelf-
ingu. í því kom Pietro sjálfur út í dyrnar
og sá nú sér til skelfingar að það var
Frans sonur hans, sem drengirnir eltu
með ópum og ærslum. Hann leit óskap-
lega út, rifinn og skítugur eftir grjót og
aurkast. Hárið í tætlum, náfölur og víða
blár og blóðugur.
Þarna sá hann þá son sinn kominn aft-
ur, augastein sinn og framtíðarvon, son-
9*