Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Side 22

68
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
inn sem hann í skiljalegum föðurmetn-
aði hafði vænst svo mikils af. Svona langt
var þá komið með hann.
Hópurinn kom nær og nær með ópum
og aðhlátrum, og þegar kom heim undir
búðartröppurnar, kölluðu sumir úr hópn-
um:
»Líttu nú á Pietro di Bernardone,
hérna komum við með son þinn, glæsi-
mennið. Nú er hann kominn úr stríðinu
í Apulin og hefir unnið konungsdótturina
og hálft ríkið.«
Þá var gamla manninum nóg boðið.
Eins og óarga dýr réðist hann inn í þvög-
una, sló, barði og sparkaði á allar hliðar,
svo hópurinn tvístraðist í einni svipan.
Án þess að mæla orð, tók hann svo Frans
í fangið og bar hann eins og ungbarn inn
í kjallarann og lokaði hann þar inni í
dimmum klefa, stakk síðan lyklinum í
vasa sinn og fór til vinnu sinnar.
Pietro vonaði að hann með hörku gæti
unnið bug á vitfirringu sonarins. Hann
geymdi nú Frans fyrst og fremst í
nokkra daga í myrkvastofunni, en til þess
að auka honum vandræði ætlaði hann að
nota sér hvað Frans áður hafði verið
mikill sælkeri. Nú ól hann hann á vatni
og brauði, og það af skornum skamti.
En allt kom það fyrir ekki. Hinn gamli
Adam í Frans var bæði drukknaður og
dauður, og frá þessum tíma hafði hann
þann sið, að ef honum var borinn matur
sem honum þótti góður, þá stráði hann í
hann ösku og borðaði svo.
Innan skamms þurfti Pietro svo að
ferðast í burt. Þá leysti móðir Frans
hann úr fangelsisvistinni, en þegar Frans
var jafn ósveigjanlegur við hana og vildi
enganvegin setjast að aftur heima, lofaði
hún honum að fara. Fór hann þá aftur til
kirkju Damianusar helga.
Skömmu síðar kom nú Pietro heim, en
þá var búrið tómt og fuglinn floginn. En
Pietro var nú samt ekki af baki dottinn.
í stað þess að elta son sinn til kirkjunnar,
lét hann nú stefna honum fyrir rétt og
krafðist þess að Frans væri dæmdur til
að skila aftur því fé, sem hann kynni að
hafa í fórum sínum, væri dæmdur arf-
laus og gjörður útlægur úr ríkinu.
Eftir því sem Pietro di Bernardone er
lýst, hefir hann verið einn af mektar-
mönnum og máttarstólpum borgarinnar.
Yfirvöldin brugðu því skjótt við og sendu
kallara borgarinnar til Þess að birta
Frans stefnuna. En Frans neitaði að
mæta, og á þeim grundvelli, að honum
bæri engin skylda til að mæta fyrir ver-
aldlegum dómstóli: hann væri frjáls mað-
ur og þjónaði engum öðrum en Guði.
Gefur þetta svar ástæðu til að halda, að
hann þá þegar hafi verið búinn að taka
hinar lægri vígslur og yrði því ekki stefnt
nema fyrir andlega dómstóla.
Ráðið varð nú að tilkynna Pietro að
málið yrði að falla niður. En hann var
nú ekki á því að hætta við svo búið, held-
ur sendi þegar í stað kæru til biskupsins,
sem síðan lét stefna föður og syni í bisk-
upsgarð.
Þegar í réttinn kom, var strax augljóst
hverjum biskup fylgdi að málum. Það var
ónotalegt fyrir Pietro að sitja undir á-
stæðum þeim sem biskup færði fyrir máli
sínu þegar hann ráðlagði Frans að skila
peningunum aftur. »Ef þú ætlar að þjóna
Guði, þá skilaðu föður þínum manunon
hans aftur; hann er sennilega illa feng-
inn og á því ekki að notast kirkjunni til
góða.«
Þá svaraði Frans: »Herra, eg skal ekki
aðeins skila aftur peningum hans, heldur
líka fötunum sem eg er í, og keypt eru
fyrir hans fé.«
Áður en menn höfðu áttað sig á svar-
inu, fór Frans inn í lítið herbergi bak við
réttarsalinn, og kom rétt strax út aftur
nakinn, aðeins með litla mittisskýlu úr
hárdúk og föt sín á handleggnum. ósjálf-