Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Síða 23

FRANS FRÁ ASSISI
69
i’átt stóðu allir upp. Faðir og sonur stóðu
hver gagnvart öðrum. Frans horfði beint
fram fyrir sig, eins og yfir höfuð allra
viðstaddra, á einhvern ósýnilegan í
fjarska og sagði með titrandi röddu:
»Heyrið allir mál mitt. Þangað til nú,
hefi eg kallað Pietro di Bernardone föður
minn. Nú skila eg honum aftur peningum
þeim og fötum, sem eg hefi þegið af hon-
um, og skal aldrei oftar segja: Faðir
Pietro di Bernardone, heldur: Faðir vor,
þú sem ert á himnum.«
Þá beigði Frans sig og lagði fötin,
skarlat og lín, fyrir fætur föður síns, og
ofan á þau álitlega fjárfúlgu. Þeir, sem
á horfðu, gátu ekki tára bundist, jafnvel
biskupinn grét eins og barn. Aðeins
Pietro brá hvergi. Hann tók upp fötin og
peningana og þrammaði hnakkakertur út
úr salnum. En biskupinn gekk til Frans,
færði sig úr kápunni og sveipaði henni um
hann og faðmaði hann að sér. Nú var
Frans það sem hann hafði þráð, frjáls
maður, Guðs og kirkjunnar þjónn.
Nú var um að gera að ná í einhver föt
handa Frans. Loks fannst f biskupsgarð-
inum gömul kápa sem garðyrkjumaður-
inn hafði átt. Tók Frans við henni með
gleði og áður en hann fór teiknaði hann
kross með krít á kápubakið.
Þetta á að hafa gjörst 16. apríl 1207.
Frans fór nú allslaus úr feðraborg sinni
og stefndi í áttina til Gubbio, sem er bær
4—5 danskar mílur frá Assisi. Þar bjó
oinn af fornvinum hans. Frans var kom-
mn upp í fjalladrög er degi tók að halla
og lítil von var að ná til náttstaðar. En
veðrið var gott og ferðamaðurinn í bezta
skapi og söng hástöfum sálma og andleg
ijóð. Hann söng á frönsku eins og siður
hans var jafnan þegar vel lá á honum.
Alt í einu heyrðist mannaferli í skóg-
arkjarrinu við veginn og hópur stiga-
manna kom í ljós. Þeir kölluðu og spurðu
hver þar færi, og Frans svaraði óskelfd-
ur: »Eg er kallari hins mikla konungs.
En hvað varðar ykkur um það?« Stiga-
mennirnir horfðu fyrst steinhissa á þenn-
an einkennilega mann í kápugarmi rifn-
um með krítarkross á baki. Svo kom þeim
saman um að láta hann fara, en til þess
þó að gjöra eitthvað, köstuðu þeir Frans
ofan í gljúfur, þar sem liann lenti á snjó-
fönn. S’íðan fóru þeir.
Eftir mikla örðugleika komst þó Frans
upp úr gljúfrinu og komst án frekari æf-
intýra til lítils Benediktsklausturs og fékk
þar húsaskjól gegn því að vinna í eldhús-
inu. Þar hélst hann við í nokkra daga,
aðallega í þeirri von að geta fengið eitt-
hvað af gömlum fötum, því hann var
sama sem klæðlaus. En það var hart á
því að hann fengi að borða, hvað þá
meira, svo hann hélt áfram ferðinni til
Gubbio. Þar hitti hann fornvin sinn og
gat hjá honum fatað sig sómasamlegar.
Var það venjulegur einbúabúningur, síð-
kápa með belti um mitti, ilskór og stafur.
Annað vildi hann ekki af honum þiggja,
heldur bjó á holdsveikraspítala, þar sem
hann þvoði fætur sjúklinganna, batt um
sár þeirra og þjónaði þeim.
En nú varð hann að fara aftur að snúa
sér að fyrsta áhugamáli sínu, viðgerð
Damianusarkirkjunnar. Hann fór því
aftur þangað, en varð brátt var þess að
hann var prestinum enginn aufúsugestur.
Það lagaðist samt fljótt. En þá komu
aðrir örðugleikar, sem Frans aldrei hafði
áður kynnst, og það voru fjárhagsörðug-
leikar. Hann gat sjálfur unnið, en múr-
stein og kalk var ekki að fá ókeypis. En
það var einmitt það, sem hann þurfti. Þá
greip hann til örþrifaráðs.