Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Síða 24

'70
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
S í m o n D a I.
Saga eftir Aníhony Hope.
VIII. KAPITULI.
Trufhm, töfrar og tunglskin.
Þegar búið var að sýna leikinn, sem þó
enginn virtist taka neitt eftir, komst eg
brátt að þeirri niðurstöðu, að ekkert
mundi vera fyrir mig frekara að sjá né
læra það kveld. Eg gekk því heim. En á
leiðinni hugsaði eg um ekkert annað en
það, sem eg hafði séð og heyrt, — og þó
ekk sízt það, sem nú var í vændum: Eg
átti að verða með í förinni til Dover ■—-
og Barbara Quinton átti að fara líka!
Mér var enganveginn ljóst, hversvegna
eg í raun og veru fann til ákafrar gleði
við þá tilhugsun. En eg sagði við sjálfan
mig, að hún væri dóttir rnanns, sem hefði
sýnt mér mikla vinsemd og jafnan reynzt
unér vel, það væri því ekkert nema sjálf-
sögð skylda mín að hafa gætur á henni...
Það gat komið sér vel fyrir hana að hafa
mann, sem vildi snúast eitthvað fyrir
hana — og ennþá betur að hafa mann
(við þessa hugsun fann eg til mikils
stærilætis), sem gæti verið henni vörn og
vernd... Ung stúlka mundi líklega geta
þurft verndar með í öðrum eins solli... að
minsta kosti fannst mér framferði hins
nýja herra míns gagnvart henni gefa
mér talsverða ástæðu til að ætla það —
og hvað Carford áhrærði, þá virtist hann
vera alt annað en afbrýðissamur -unn-
usti... Eg var ekki unnusti hennar. Nei.
Líf mitt var helgað annari — óhamingju-
samri — ást. En samt sem áður: Hver
gat vitað, nema hin stolta ungfrú yrði
fegin að flýja undir vernd styrkleika og
vopna hins lítilsvirta Símonar! og hann
faðir hennar átti það skilið... Eg rétti úr
mér og óx allur í eigin ímyndun við þessa
(Framh.).
drauma, og þegar eg kom heim og barðf
að dyrum, þá gerði eg það svo rösklega
og með slíku yfirlæti, að enginn hinna
konunglegu hertoga hefði gert það betur!
Eg barði svo að glumdi í öllu húsinu,
en samt kom enginn til dyra. Eg barði
þá aftur, og litlu síðar heyrði eg inni í
húsinu fótatak einhvers, sem virtist
draga á eftir sér fæturna. Mér hafði þá
tekist að vekja þjón minn, og eg bjóst
sannast að segja ekki við að mæta honum
í góðu skapi. Sökum trúar sinnar mátti
Jónas ekki blóta. En eg bjóst við, að hann
mundi urra á móti mér um leið og hann
nuddaði stýrurnar úr augunum. Hurðin
opnaðist og augu Jónasar störðu á mig,
þau voru alt annað en svefnleg, því að
eldur trúarofstækisins brann úr þeirm
Hann hafði ekki verið háttaður, það sá
eg strax á fötum hans; ljósið logaði inni
í setustofu minni, og til þess nú að setja
kórónuna á alt saman heyrði eg þar
sálmasöng — ef söng skyldi kalla —
söngmaðurinn jarmaði orðin út gegnum
nefið, en eg þóttist samt þekkja röddina.
Eg verð að kannast við, að eg stóð
þjóni mínum að baki í því, að eg aldrei
hafði skuldbundið mig til að láta mér
ekki hrökkva blótsyrði af vörum, og í
þetta sinn er eg hræddur um, að eg hafi
kveðið nokkuð sterkt að, því Jónas rang-
hvolfdi í sér augunum og leit í ógn og
skelfingu til himins um leið og eg stjak-
aði honum úr dyrunum og óð inn í stof-
una. Hátíðlegt »amen« mætti mér, og
Phineas Tate stóð frammi fyrir mér föl-
ur og magur, en öldungis rólegur, eins
og hann væri heima hjá sér.
»Hver djöfullinn teymir yður hingað?«
hrópaði eg uppvægur. »Skyldan við