Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Qupperneq 25
SÍMON DAL
71
Drottinn,« svaraði hann hátíðlega. »Fyr-
irmunar hún nú fólki að fá að sofa í friði
á nóttunni?« spurði eg. »Hefir þú þá sof-
ið, ungi maður?« spurði hann aftur, og
eg verð að játa, að það lá nokkuð beint
"við eins og á stóð. »Nei,« svaraði eg. »Eg
hefi verið að auðsýna Hans Hátign lotn-
ingu mína.« »Guð fyrirgefi honum -— og
þér!« mælti Phineas. Mér fór að gerast
skapfátt. »Hvað sem allri fyrirgefningu
líður, þá hefi eg ekki óskað eftir fyrir-
bænum yðar — ekki frekar en konungur-
inn hefir gert það. Ef Jónas hefir komið
með yður hingað, þá er það í fullkomnu
óleyfi mínu, og eg bið yður því að fara
héðan. — Jónas, opnaðu dyrnar fyrir mr.
Tate!«
Hann lyfti hendinni bjóðandi og mælti:
»Hlustaðu fyrst á boðskap minn! Eg er
sendur til þín, til þess að snúa hug þín-
um frá synd. Drottinn hefir útvalið þig
til verkfæris í hendi sinni. Eg segi þér:
menn hafa gert samsæri. — Samsærið,
sem á að leggja þetta ríki undir þræl-
dómsok Rómaborgar, er sístarfandi ein-
mitt nú! Hefir þú ekki eyru? Hefir þú
engin augu? Ertu blindur og daufur?
Kom til mín, og eg mun gefa þér bæði
'Sjón og heyrn, því að mér er gefið vald
til að vísa þér veginn!« — Mér dauð-
leiddist að hlusta á karlinn, en eg varð
að gefa upp alla von um að losna við
hann fyrst um sinn. Eg fleygði mér nið-
ur á stól í örvæntingu, og ætlaði að láta
hann rausa eins og hann vildi. En það
næsta, sem hann sagði vakti athygli
mína: »Maður sá, er hér býr með þér —
hvernig er hann? Er hann ekki einn af
óvinum Guðs?« »Mr. Darrell er róm-
verskrar trúar,« svaraði eg og brosti við,
því mér datt í hug, að vingjarnlegri sál
en Darrell hefði eg aldrei fyrir hitt.
Phineas beygði sig yfir mig i stólnum,
lyfti vísifingrinum og hvíslaði leyndar-
dómsfult: »Hvað vill hann þér? En skildu
ekki við hann. Vertu þar sem hann er.
Farðu þangað sem hann fer!« Eg geisp-
aði og sagði hæglátlega: »Jæja, ef það
getur glatt yður að einhverju leyti, þá get
eg nú sagt yður, að eg fer einmitt þang-
að sem hann fer, því við verðum báðir í
förinni til Dover, þegar konungurinn fer
þangað.« Phineas Tate þreif í axlirnar á
mér og æpti: »Það er fingur Guðs — og
Guðs vilji!« »Nú er nóg komið,« kallaði
eg upp, stökk á fætur og hristi hann af
mér. — »Haldið höndum yðar í skefjum,
maður, þótt þér getið ekki stýrt tungu
yðar. — Hvað kemur það yður við, hvort
við förum til Dover með konungi eða
ekki ?«
»Á, hvað nú?« heyrðist alt í einu rödd
Darrells. Hann stóð í dyrunum. Eg veit
ekki, hvort hann hefir staðið þar stutt
eða lengi. En andlitsdrættir hans sýndu
ákafa reiði. í einu stökki kom hann þvert
yfir gólfið og greip Phineas í handlegg-
inn. »Langar yður til að láta klippa eyr-
un á yður aftur?« spurði hann hörkulega.
»Framkvæmdu vilja þinn á mér!« hróp-
aði ofstækismaðurinn, og um leið strauk
hann hárið frá eyrunum. Það fór hrollur
um mig, því eg sá, að klipt hafði verið
ofan af báðum eyrum hans. »Fram-
kvæmdu vilja þinn!« æpti hann á ný, »eg
er reiðubúinn — en þinn tími kemur líka
— og bikar þinn er bráðum fullurk
Darrell svaraði hægt og lágt en með al-
vöru og hörku í röddinni: »Gætið þess,
að það getur orðið meira en eyrun næst,
ef þér viljið ekki hafa taumhald á tungu
yðar. — Það er ekki fyrir yður að spyrja
um hvert eða hversvegna konungurinn
kemur eða fer.« í þessum svifum birtist
andlit Jónasar í dyragætinni. Hann var
náfölur af skelfingu og starði á þá. Eg
fékk alt í einu alveg eins og hugboð um
að hér væri eitthvað mjög alvarlegt á
ferðinni. — Alt þetta dularfulla tal um