Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Qupperneq 26

72
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ferðina til Dover virtist snerta mig á
einhvern hátt. —
»En þessi ungi maður, mælti Phineas,
án þess að gefa gaum að hótunum Darr-
ells, »hann er ekki einn af yður. Honum
skal verða bjargað úr eldinum, og fyrir
hönd hans mun Guð framkvæma hið
mikla frelsunarverk.« Darrell sneri sér
að mér og mælti þunglega: »Þetta er yðar
herbergi og ekki mitt — þolið þér þessum
þorpara að vera hér inni?« »Nú, eg verð
að þola það, sem eg get ekki afstýrt,«
svaraði eg. »Mr. Tate spyr mig ekki leyf-
is, þegar hann kemur eða fer, frekar en
konungurinn mundi spyrja mr. Tate.«
»Það mundi ekki leiða neitt gott af því
fyrir yður, ef það vitnaðist, að slíkur
maður væri hér hjá yður,« mælti Darrell
og kinkaði höfðinu til áherzlu.
Darrell hafði verið mér góður, og eg
var vinur hans fullkominn. En eins og
eg þegar hefi sýnt fram á, þá var eg
bráðlyndur — og sá skaplöstur hefir satt
að segja lítið lagast með aldrinum. —
Hin síðustu orð Darrells reittu mig til
reiði. »Ekki leiða neitt gott af því fyrir
mig?« mæli eg. — »Hvern ætti það svo
sem að geta móðgað? Hertogann af York,
Arlington lávarð — eða hertogann af
Monmouth? — Það er nú sérstaklega
hann, sem eg á að gera ánægðan.« »Eng-
inn þeirra hefii' neitt dálæti á ofstækis-
mönnum eins og þessum,« svaraði Darr-
ell jafn þunglega og áður. »En eg hygg
þó að einn þeirra að minsta kosti mundi
taka hann fram yfir páfatrúarmann!«
mælti eg og hló. Skeytið hitti, Darrell
setti dreyrrauðan. Hafði eg fundið lykil
leyndarmálsins ? Var eg eitt af peðunum,
sem leikið var með á hinu mikla skák-
borði kirkjumálanna — og Darrell annað
peð? — Og allir hinir miklu hertogar og
aðalsmenn — hvað voru þeir? Sennilega
voi'u þeir ekki miklu hærra settir í þess-
um leik, þar sem teflt var um sálir. — í
slíku tafli er enginn of lítilmótlegur, eng-
inn of hátt settur, hver hefir sitt hlut-
verk, hver sitt verðmæti.... Vissulega var
eg að nálgast ráðningu gátunnar — eða
að minsta kosti hafði mér tekist að finna
hinn snögga blett á Darrell. — Mótstöðu-
maður hans greip hina óvæntu liðveizlu
frá mér fegins hendi. Hann virti Darrell
fyrir sér og svipur hans lýsti mjög svo
ókristilegri heift. Síðan sneri hann sér
að mér og hrópaði með óstjórnlegri
ákefð: »Þú skalt ekki halda að þú getir
ekki int verk Drottins af hendi sökum
þess að þú sért óverðugur syndari. Nei.
Verkið helgar verkfærið. Þegar stund
Herrans rennur upp, mun Hann sýna, að
Hann getur meira að segja látið bersynd-
uga konu framkvæma verk Sín!« Ejr
þóttist geta lesið alveg sérstaka hugsun
út úr þessum orðum, og ósjálfrátt flaug
hugur minn til gestgjafahússins í Drury
Lane, þar sem við báðir höfðum talað við
Nelly.
Phineas þagði lítið eitt og hélt svo
áfram með hátíðlegri áherzlu: »Já, ber-
synduga konu getur Hann látið fram-
kvæma verk Sín!« Snögglega leit hann
beint framan í vin minn, Darrell, og
hrópaði með þrumandi rödd: »Vertu
reiðubúinn, dagur hefndarinnar nálg-
ast!« Og áður en okkur vanst tími til að
svara eða spyrja frekara um þýðingu
þessara orða, snaraðist hann út úr her-
berginu og að vörmu spori heyrði eg ytri
hurðina skella í lás á eftir honum. Eg
leit á Darrell og brosti. — »Tunglskinið
hefir gert hann truflaðann, vinur minn,«
sagði eg. — »En Jónas skal hitta sjálfan
sig fyrir, ef hann dirfist að hleypa hon-
um inn aftur.« Darrell svaraði þessu engu,
en mælti þurlega: »Ef eg á að segja al-
veg eins og er, mr. Dal, þá datt mér ekki
í hug, að þér væruð í slíkum félagsskap,
þegar eg bauð yður að búa með mér.«
»Það eru forlögin frekar en maður sjálf-