Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Síða 27

SÍMON DAL
73
ur, sem ráða því í hverskonar félagsskap
maður kemst,« svaraði eg — »stundum
eruð það þér, stundum mr. Phineas,
stundum ráðherrann — eða hans konung-
lega tign hertoginn — eg get ekkert að
þessu gert, þér hljótið að sjá, að það eru
forlögin — eða þá hendingin — sem ráða
þessu öllu. — Eg fyrir mitt leyti er nú
einusinni barn forlaganna og læt þau því
leiða mig.« Darrell var stöðugt jafn þur-
legur og kaldur í viðmóti, en eg sá nú
samt, að hann fór heldur að virða vin-
áttu okkar og viðleitni mína, til þess að
afstýra ósamlyndi okkar á milli. Svipur
hans mýktist nokkuð, jafnvel þótt hann
fengi ekkert af sinni venjulegu hlýju. —
»Barn forlaganna?« spurði hann lítið eitt
háðslega, »er það nú ekki yfirlæti af yð-
ur að segja slíkt, Símon?« »Vafalaust
mesta yfirlæti — ef það væri ekki satt,«
svaraði eg — »Eg skal annars segja yður
upp alla söguna; það er hvort sem er of
snemt að fara að hátta og of seint að
fara út aftur.«
Eg sendi Jónas eftir vínflösku, og á
meðan við tæmdum glösin sagði eg Darr-
eh frá öllum spádómi Betty sálugu Nas-
1-oth. Hann hlustaði á mig með slíkri á-
fergju, að það algerlega stakk í stúf við
þnnn háðslega svip, sem hann var að
i'eyna að setja upp. -— Eg hefi oft veitt
Því eftirtekt, að menn leggja trúnað á
þesskonar hindurvitni — og ekki hvað
sízt þeir, sem altaf eru reiðubúnir til að
hiægja og hæðast að þeim. Smám saman
tók eg að gerast hreifur af víninu og að
lokum hrópaði eg hátt: »Já, er það
kannske ekki satt? Á eg ekki eftir að fá
að vita, það sem hann leynir? Á eg ekki
að drekka úr bikar hans? Eða er hægt að
^oótmæla því, að eg nú þegar — til óum-
ræðilegrar ógæfu fyrir sjálfan mig —
elska það sem hann elskar?« Nelly stóð
a þessu augnabliki svo gTeinilega fyrir
hugskotssjónum mínum, að eg stundi
þungan af sorg, huldi andlitið í höndum
mér og fleygði mér aftur á bak í stóln-
um. Það varð nokkur þögn. Darrell sagði
ekkert mér til hughreystingar, hann tók
víst naumast eftir ásta-sorg minni; og
nú er sannleikurinn sá, að slík sorg þrífst
illa, ef hún fær enga hluttekningu. Það
leið því ekki á löngu, áður en eg hafði
rænu á að gægjast gegnum greiparnar og
virða Darrell fyrir mér. Hann sat í þung-
um hugsunum og með hnyklaðar brýr.
Augu okkai- mættust, þegar eg leit upp.
Þá beygði hann sig fram yfir borðið og
mælti reiðulega: »Eins og eg er lifandi,
kerlingin hefir verið göldrótt! Þér áttuð
að fá að vita það, sem hann leynir?«
»Já.« »Og drekka úr bikar hans?« »Já,
svo sagði hún.« Hann þagði lengi og var
auðsjáanlega niðursokkinn í einhverjar
mjög óþægilegar hugsanir. Þetta varð að
síðustu of mikið fyrir taugar mínar: alt
kveldið hafði eg lent í hverju æfintýrinu
á fætur öðru — og nú þetta. Eg gat ekki
ráðið við mig, heldur stökk á fætur og
hrópaði með þóttafullu háði: »Hvað —
trúið þér öðru eins þvaðri? Haldið þér
að Guð almáttugur sé að opinbera óorðna
hluti fyrir gömlum kerlingum? Mér hefði
þó sízt dottið í hug, að hirðmenn væru
svo hjátrúarfullir! Ætti slíkt ekki betur
við meðal óupplýstra bænda, mr. Darr-
ell? Guð varðveiti okkur — það er engu
líkara en að við lifðum á dögum Jakobs
konungs!« Hann svaraði stuttlega og svo
alvarlega sem findist honum, að eg talaði
of léttúðarfult um slíka hluti: »Þetta er
djöfulsins verk alt saman!« »Jæja,« sagði
eg, »nú, fjandinn er þá sannarlega iðn-
ari, en eg bjóst við — jafnvel að kveldi
dags eftir hirðveizlu,« hló eg. »En hvers
verk, sem það nú er, þá ætla eg samt að
framkvæma það. Eg vil vita hvað það er,
sem hann leynir, og eg vil drekka úr bik-
ar hans! Heyrið þér Darrell, þér eruð í
10