Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Page 28

74
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
svo vondu skapi — drekkið þér úr glas-
inu, vinur. — Darrell, hvað er annars í
bikar kóngsins — hverju leynir hann?
Darrell, hvað er það, sem kóngurinn
leynir?«
Eg greip í axlirnar á honum og horfði
beint framan í hann. Eg var æstur af
viðburðum dagsins, ör af víni og heitur
af geðshræringu. Alt þetta verkaði líka
á hann, hann spratt upp og æpti náfölur
og titrandi af æsingu: »Guð minn góður!
Þér vitið það!« og hann starði á mig með
augnaráði eins og eg væri sjálfur djöf-
ullinn kominn til þess að framkvæma
verk það, er við báðir höfðum verið að
bendla hann við. Þannig stóðum við heila
mínútu eða meira. Eg varð fyr rólegur,
en félagi minn, og undraðist nú, hvernig
orð mín hefðu getað komið honum í slíka
æsingu. Hér lá eitthvað annað og meira
dulið, en það, sern skarpskygni mín gat
ráðið fram úr. Annaðhvort var, að mað-
ur sá, er stóð frammi fyrir mér, var vit-
skertur, eða að öðrum kosti bjó hann yfir
einhverju leyndarmáli — og Darrell vin-
ur minn var enginn vitfirringur!
»Veit eg hvað?« spurði eg. — »Hvað
ætti eg, Símon Dal, svo sem að geta vit-
að? Hvað í ósköpunum ætti líka að vera
fyrir mig að vita?« Eg brosti lævíslega,
eins og eg dyldi ósköpin öll, sem eg vissi,
á bak við grímu einfeldninnar. »Ekkert
■— auðvitað ekkert,« tautaði hann með
uppgerðar rósemi. »Vínið hefir svifið dá-
lítið á mig.« »Hvað? þér hafið ekki
drukkið nema tvö glös — hitt alt saman
drakk eg,« mælti eg. »Það er þessi and-
stygðar trúboði, sem hefir komið mér í
æsingu—hannogsvo sagan um bannsetta
galdrakerlinguna yðar,« hélt hann áfram
í lágum róm. »Geta trúboðar og sögur um
kerlingar skapað leyndarmál í hugum
manna, þar sem þau engin eru til?«
spurði eg og hló. »Það getur fengið ein-
feldninga til að gruna leyndarmál, þar
sem þau engin eru til« svaraði hann
byrstur. »Og fengið aðra einfeldninga tll
að spyrja, hvort hinir hafi komist að
þeim,« bætti eg við í líkum tón. En svo
hló eg og mælti: »Mér er ekki gefið um
neinar þrætur ,svo eg legg til að við nú
sleppum öllu leyndarmálahjali, og ef
þér ætlið ekki að vera á fótum í alla nótt,
þá held eg okkur væri nú fyrir beztu að
fara að hátta, vinur.«
Hvort sem það nú einungis var af
hyggindum, eða vegna þess að hið vin-
gjarnlega viðmót mitt hafði áhrif á fé-
laga minn, þá er það víst, að hann við
þessi orð leit til mín með meiri hlýju í
svipnum en áður. Svo andvarpaði hann
og sagði: »Jæja, Símon, eg ætlaði nú að
verða fylgdarmaður yðar og leiðbeina yð-
ur hérna í Lundúnum, en eg sé, að þér
nú þegar gangið yðar eigin götu.« »Veg-
ur sá, er þér sýnduð mér, var lokaður,«
mælti eg, »mér var nauðugur einn kostur
að velja mér annan veg, sem stóð opinn.x
»Þér eigið við hjá Monmouth?« »Já, hann
eða einhvern annan — ef um fleiri hefði
verið að velja.« »En hvers vegna, Sím-
on?« spurði hann nú innilega — »hvers
vegna ekki að lifa lífi sínu í friði og ró og
láta alt hefðarfólkið eiga sig?« »Eg vil
— af öllu hjarta!« hrópaði eg. — »Væru
það ekki góð umskifti? Hvert eigum við
að flýja burtu frá öllum ófriði?« »Við?«
kallaði hann upp yfir sig og hrökk sam-
an. »Já, vinur, eruð þér ekki veikur af
sömu sýkinni -— og væri ekki hið sama
meðal bezt fyrir yður líka? Heyrið þér,
við skulum strax í fyrramálið leggja af
stað til Hatchstead — það er jmdislegur
saður úti í sveit. Mr. Darrell, eigum við
ekki aðláta alt blessað hefðarfólkið fara
til Dover án okkar?« »Þér vitið, að eg get
það ekki, eg þjóna Arlington lávarði.«
»Og eg Monmouth hertoga. —« »En lá-
varður minn þjónar konunginum!« »Og
hei'toginn er sonur konungsins.« »0, ef