Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Blaðsíða 29
SÍMON DAL
75
þér eruð þrár...« bju-jaði hann og svipur
hans harðnaði. »Þrár —« hló eg — »já,
eins og forlögin, eins og spádómur,
galdranorn, trúboði, djöfullinn sjálfur
eða þér, mr. Darrell.« Eg lét fallast niður
á stól, en hann gekk til dyx-anna. »En það
verður yður til einskis góðs,« sagði hann
um leið og hann gekk frarn hjá mér.
»Það er ekki trxxr þjómx, sem stöðugt lít-
ur til launanna fyrir þjónustu sína,«
sagði eg brosandi. »Eg vildi óska, að þér
gætuð tekið aðvörun.« »Eg tek aðvörun
yðar með þökkum, en þér fáið mig ekki
til að sixúa aftur úr þessu. Darrell, við
skiljumst sem vinir?« »Já — já, við er-
um viixir,« svai'aði hann dálítið hikandi.
»Að undanteknu, ef vinátta yðar skyldi
koma í bága við skyldur yðar við konung-
inn?« »Ef það sýnir sig, að slíkur fyrir-
vari sé nauðsynlegur, þá — já!« svaraði
hann mjög alvarlega. »Og undantekið,«
sagði eg, »frelsi og i’éttindi ríkisins og ör-
yggi hinnar endurbættpu trúar — ef sá
fyx'irvari skyldi sýna sig að vera nauð-
synlegur, mr. Darrell« og eg hló, því eg
sá, að hrukkurnar á rnilli brúna hans
urðu dýpri. Hann svaraði engu. Líklega
hefir hann ekki ti'eyst sér til að hafa vald
Áoi’ðum sínum, eins og hann vildi. Hann
hristi einungis höfuðið og veifaði til mín
hendinni urn leið og hann fór út. —
Þannig skildum við, og eg fann á mér,
að afstaða okkar gagnvart hver öðrum
var breytt frá þessari stundu — ti’austið
var bilað.
Eg sat dálitla stund og sökti mér niður
1 di’auma, þar sem Sírnon Dal lék ekkei’t
smáx’æðis hlutverk: Konungar og hertog-
ar konxu og lutu honum og öi’lög kirkj-
unnar voru undir lxonunx komin! Eg
hi’ökk upp af þessum hugarórum við að
Jónas Wall kom inn. Eg bjóst við, að
hann mundi hafa flýtt sér í rúmið af ótta
Vlð reiði mína vegna Phineas. Hann var
h'ka ofboð aumlegur, þegar hanix læddist
yfir gólfið í áttina til mín. En hugx-ekki
hans óx við það, að eg gaf honum engar
ákúrux’, en spurði blátt áfram og vin-
gjarnlega, hvers vegna hann hefði ekki
farið að sofa — eða hvað hann vildi mér.
Hann sagðist þá fyrst og fremst ætla að
biðja mig að vernda sig fyrir Dárrell,
svo að hann léti ekki reiði sína bytna á
sér. — Hvað Phineas Tate áhi’ærði, þá
kvaðst hann eiga úr vöndu að x’áða, því
að Phineas hefði frelsað sál sína, og hann
gæti því ekki neitað honum unx íxeitt, þó
sag’ðist haixn skyldi sjá svo um, að trú-
boðinix kæixii ekki aftur í herbergi mín,
ef eg skipaði sér það.
»Láttu hann koma, ef þú vilt og hann
hefir ánægju af því,« sagði eg kæruleys-
islega. »Amxars verðum við nú ekki leixgi
hér úr þessu, Jónas, við förum bi’áðlega
í ferðalag.« »í fei’ðalag, sir?« «Já, eg
fylgi Momxiouth hei’toga -— og þú fylgir
mér — til Dover, þangað senx koixungur-
inn fer.« Nú i’æddu allir um Dovei’, exx
samt tók eg eftir því með undruix, að
augu Jónasar ljónxuðu við þessa fregn.
»Til Dover, sir?« mælti hann. »Já, Jóixas,
hvorki nxeii’a né minna, og þú skalt fá
að sjá alla dýrðina, sem þar verður á
fei’ðunx.« En nú höfðu orð mín engin á-
hrif. Hann var orðinn jafn deyfðai’legur
og hann átti vanda til. »Jæja, var það
svo nokkuð meira, sem þú vildir mér?«
spurði eg, því eg vildi ekki láta hann
vei’ða varan við, að eg hefði tekið eftir
svipbrigðum hans. »Já,« svaraði hann, —
»hér konx einhver hefðai’fi’ú í dag og
spui’ði eftir yðui’. Hún ók í fjarska fínunx
vagni með flænxskum hestum fyrir. Þeg-
ar lxún heyrði, að þér væruð ekki heima,
bað hún mig fyi’ir skilaboð til yðar. Eg
bað hana að ski’ifa það. En hún bara hló
og sagði að sér veittist léttara að tala en
að skrifa; og hún bað mig að segja, að
hún óskaði að sjá yður. Hún sagði, að þér
10*