Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Síða 30
76
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
gætuð fundið sig í húsi, sem hún nefndi
Burford Hús í Chelsea.« Sagði hún ekki
til nafns síns?« »Ja, eg spurði hana að
heiti, og hún sagði mér að vísu nafn —
en það var undarlegt, eitthvað fjarska
kýnlegt — hreint heiðingjanafn — hún
hló, þegar hún sagði það — reyndar var
hún nú altaf stöðugt að hlægja...« »Það
er engin synd að hlægja,« sagði eg þur-
lega — »þú mátt fara, Jónas. Eg þarf
ekki hjálpar þinnar til að komast í rúm-
ið.« »En nafnið —?« »Nú, hver þremill-
inn er þetta maður? Eg þykist fara nærri
um nafnið. Farðu að hátta!« Hann stik-
aði út, og baksvipurinn á honum sýndi
greinilega, hversu mjög hann var
hneykslaður. En eg veit ekki, hvort það
var yfir því litla blótsyrði, sem mér varð
á að segja, eða heiðingjanafninu, eða þá
konunni sjálfri. — Veslings Jónas, hvað
mundi hann hafa sagt, ef hann hefði
grúriáð, hver það var, sem hafði talað við
hann? Kannske hann hefð reynt að boða
henni afturhvarí og iðran synda hennar,
eiris og Phineas meistari hans; því það
gat enginn vafi leikið á, að »heiðingja-
nafnið« var Cydaria... og skrautvagninn
með flæmsku hestunum? — Eg reyndi
ekki til að svara spurriingunni um vagn-
inn. —
En eitt var það, sem eg undir eins lof-
aði sjálfum mér: Eg skyldi ekki fara á
fund hennar. Aldrei! Var hún ekki búin
að særa mig nógu mörgum sárum, þó eg
færi nú ekki að ýfa þau upp aftur? Nei,
eg fer ekki! sagði eg við sjálfan mig.
Nei!... Og samt sem áður...? Phineas
vinur minn hafði predikað yfir henni —
ætti ég ekki að gera það líka... á annan
hátt, með öðrum, meira hrífandi orðum?
Orð mín skyldu hljóma unaðslega í eyr-
um hennar. Guðspjallið, sem eg hafði að
boða henni, hafði mátt. Ást mín var
beygð, en ekki brostin, særð, en ekki lið-
iri... og nú lifnaði hún aftur við, sterk-
ari, ákafari, innilegri en nokkru sinni.
Svo máttug var hún, að hún hlaut að
fylla hjarta hennar líka... Eg spratt upp
frá þessum ljúfa draumi, hljóp út að
glugganum og sá dögun þess dags, sem
mér fanst hljóta að gefa mér uppfylling
allra drauma og sælurík laun fyrir allar
þjáningar...
Þegar eg lauk upp dyrum svefnher-
bergis míns stanzaði eg ósjálfrátt. Jónas
svaf í litlum klefa innár af, og eg þóttist
heyra mannamál inni hjá honum. Brátt
varð eg þess þó var, að hann var einsam-
all og baðst íyrir með hárri raust. Eg
heyrði hann segja: »Lofaður og prísaður
sé Drottinn allsherjar, sem nú hefir gert
hina bugðóttu vegi beina, sem rutt hefir
braut gegnum torfærurnar og gefið þjóni
sínum sverð í hönd, að hann megi refsa
þeim óguðlegu, sem í höllum og hásölum
búa.« Eg gat ekki stilt mig um að brosa.
Hvaða bugðóttir vegir voru gerðir bein-
ir, hvaða braut var rudd og hvaða sverð
var gefið Jónasi í hendur? Það var að
vísu enginn hörgull á óguðlegum í höllum
og hásölum á stjórnarárum Karls kon-
ungs annars, en mundi Jónas Wall verða
lcjörinn til þess að refsa þeim? Eg opnaði
dyrnar hlægjandi og fór inn. Mér fanst
eins og við allir hefðum verið einhverj-
um töfrabrögðum beittir þessa tungl-
skinsnótt — eg fyrir mitt leyti var undir
áhrifunum langt fram á morgun. —
IX. KAPITULI.
Gim-stemar — glerbrot.
Hvernig eg leitaði hennar — hvernig
eg fann hana —? Fallega húsið hennar
við ána með grasflötinn í kring, þjónar
hennar, sem störðu á mig, alt skrautið og
þægindin, sem umkringdu hana, hinn
tigni lávarður, sem hneigði sig og beygði
svo djúpt fyrir henrii í dyrunum um leið