Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Síða 31

SÍMON DAL
77
og eg kom, stúlkan, sem skein og ljómaði
•og hló... alt ei' þetta ofið inn í endur-
minninguna — en óljóst, eins og í mistri
drauma, sem erfitt er að gera sér grein
fyrir, eða rifja upp — og samt sem áður
er hún alveg eins og hún vax', útlit henn-
ar og alt sem hún sagði, grafið í hugskot
mitt með óafmáanlegu letri... Hún bar
hálskeðju úr demöntum, sem glömpuðu
■og glitruðu, eins og þeir endurspegluðu
allar breytingar í málróm hennar, hlátri,
og hin ótal svipbrigði á andliti hennar.
Þegar eg gekk að heiman hafði eg svar-
ið með sjálfum mér, að eg skyldi vinna
hönd hennar og hjarta — og áður en eg
kom heim aftur var eg búinn að sverja,
að við nú værum skilin að skiftum. —
Eg endurtek þetta nú eins og eg endurtók
það fyrir sjálfum mér þúsund sinnum
næstu dagana á eftir. Og samt var því
þannig varið, að þúsund sinnum stóð
þessi fundur okkar mér fyrir hugskots-
sjónum þvert á móti vilja mínum — og
■enn í dag — ætíð stendur hann mér fyrir
hugskotssjónum þegar minst varir.
Eg get naumast gert grein fyrir því,
hvernig það var, að breytingin kom. —
Eg hygg, að alt sem eg sá: lávarðurinn,
þjónarnir, fallega húsið, alt skrautið —
alt hafi andað kulda á hjarta mitt... En
það var eitthvað meira, því alt þetta
hefði getað verið til, án þess að hafa á-
hrif á sál hennar — Eg talaði til hennar
ineð orðum, sem geymdu alt það, sem sál
mín gat í þau lagt, og hún skildi mig
ekki. Eg sá að hún reyndi að skilja; en
er það mistókst fyrir henni, vissi eg að
ttér hafði líka mistekist. Blómið var dá-
ið, til hvers var þá að vera að hlúa að því
og vökva það? Eg hafði í lengstu lög
haldið að það væri lifandi — aðeins föln-
að — 0g eg vonaði, að takast mundi að
hfga það aftur til fulls í sólskini ástar
fthnnar og með dögg tára hennar. En
hún grét ekki — ekki vegna þess — að-
eins í augnablikssorg yfir að eg bað um
það, sem hún gat ekki veitt. Og hretský
veruleikans birgðu ljós ástar minnar.
Og nú — æ, já, eg er of reyndur nú
orðið til þess að tárfella. Mér finst nú,
að eg hafi meiri ástæðu til að brosa að
einfeldni minni, að eg bað, en til að tár-
ast yfir því, að bæn mín var árangurs-
laus. Nú dáist eg að þolinmæði hennar,
að hún neitaði mér svo vingjarnlega, og
undrast ekki yfir því, að hún neitaði. Eg
var flón — það er satt. En sé það einnig
satt, að hið góða sé sterkasta aflið í ver-
öídinni og að einlæg ást geti afsakað
flónsku, þá vona eg að synir mínir verði
flón líka, alt þangað til synir þeirra taka
flónskuna upp eftir þeim — þessa
flónsku, sem þó er ljós heimsins....
Það hefði mátt ætla, að hún hefði alls
ekki búist við mér, því þegar eg stóð
frammi fyrir henni og heilsaði, starði
hún á mig, eins og hún væri steinhissa.
»Þér gerðuð boð eftir mér,« stamaði eg.
»(ierði eg boð eftir yður?« mælti hún
hálfvandræðalega. — »Já, nú man eg.
Mér flaug þetta alt í einu í hug, þegar eg
fór framhjá, þar sem þér eigið heima.
En satt að segja áttuð þér það alls ekki
skilið. Þér’ voruð ekki svo góður við mig,
þegar við sáumst síðast. En eg vildi sýna
yður, að eg erfi það ekki, Símon. Gamlir
og góðir vinir eiga að fyrirgefa hvor öðr-
um — finst yður ekki? Þar að auki skil
eg vel, að þér ætluðuð ekki að særa mig
— þér voruð dálítið æstur, kannske líka
hissa. — Voruð þér mjög undrandi? Nei,
þér voruð það ekki! En voruð þér
sorgbitinn, Símon?« Eg svaraði ekki
strax, en sagði svo nokkuð þunglega um
leið og eg benti á hálsfestina hennar:
»Þér hafið demanta um hálsinn.« »Já,
fara þeir ekki hálsinum vel?« svaraði
hún lágt og mjúklega og fletti kjólnum
dálítið frá, til þess að eg gæti séð festina
betur, og um leið leit hún í augu mín.