Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Qupperneq 32
78
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Jú, að vísu fara þeir vel,« mælti eg. —
»En mundi yður ekki sárna mikið, ef þér
uppgötvuðuð, að gimsteinarnir væru ekki
annað en glerbrot?« »Jú, það veit trúa
mín!« hrópaði hún og hló, »því eg borgaði
þá fullu verði eins og gimsteina.« »Eg
borgaði líka fyrir einn gimstein og hélt
að eg ætti hann,« mælti eg og settist á
stól. Mér var sannarlega meira niðri fyr-
ir en svo, að eg væri í skapi til að fara
eftir öllum kurteisisreglum. Hún beygði
sig áfram yfir mig og hvíslaði: »Og svo
var það ekkert annað en glerbrot?« »Já,
glerbrot, venjulegt glerbrot.« »Venjulegt
blerbrot!« bergmálaði hún. — »ó, Símon!
— en það var fallegt — ljómandi fallegt
glerbrot? — Það lýsti alveg eins og gim-
steinn, Símon?« »Guð fyrirgefi yður, já
— þá... fyrir löngu síðan, þegar þér
komuð til Hatchstead — hvað þá? Voruð
þér ekki þá...?« »Nei, Símon — enginn
gimsteinn — aðeins glerbrot.« Rödd henn-
ar varð dálítið óskýr, og eitt augnablik
var eins og óvenjuleg blygðun kæmi yfir
hana. — »Venjulegt glerbrot...« »Þá bið
eg Guð að fyrirgefa yður,« sagði eg,
beygði mig áfram og studdi hönd undir
kinn. »Og þér, góði Símon, fyrirgefið þér
mér?« Eg þagði. Hún færði sig fjær mér
og mælti óþolinmóðlega: »Allir eru svo
reiðubúnir til að biðja Guð að fyrirgefa.
Á Guð að vera einn um að fyrirgefa? Er
enginn reiðubúinn til að fyrirgefa fyrir
sjálfan sig? Eða eruð þið allir svo rétt-
látir, að þið getið ekki gert það, sem þið
ætlist til af Guði?« Eg spratt upp og kom
til hennar. »Fyrirgefa?« sagði eg lágt og
innilega, »ó, eg vil fyrirgefa — talaðu
ekki um fyrirgefningu við mig — eg kom
til að tala um ást.« »Um ást? — og
núna?« augu hennar urðu stór af undrun
og af gleði, en um leið brá fyrir gletnis-
glampa í þeim. »Já,« hvíslaði eg. »Þér
elskuðuð gimsteininn — þér elskið gler-
brotið! — Ó, Símon, Símon, hvar er nú
frúin, móðir yðar, hvar er presturinn,
vinur minn og — hvar er virðing yðar
sjálfs?« »Þar sem virðing þín skal
verða!« hrópaði eg og greip báðar hend-
ur liennar — »þar sem þín er, þar er mín
— og í kærleika, sem gerir sælu og virð-
ingu eitt og það sama!« Eg þrýsti hönd
hennar að vörum mínum og kysti hana
mörgum sinnum. »Engin synd er til nema
í óskum okkar,« mælti eg sannfærandi —
»og sé óskin engin synd, þá er engin synd
til. Komdu með mér. Eg skal uppfylla all-
ar óskir þínar og afmá synd þína!«
IJún hörfaði frá mér hissa, þetta var'
undarleg ræða í hennar eyrum. Þó lét
hún mig halda í hönd sína. — »Koma
með yður? En hvert þá — hvert? Við
göngum ekki lengur á völlunum í kring-
um Hatchstead!« »Við gætum verið þar
aftur!« hrópaði eg. — »Við tvö alein á
völlunum við Hatchstead!«
Ennþá skildi hún naumast, hvað eg
fór, og ef hún hafði einhvern grun um
það, þá gat hún ekki trúað að sá grunur
væri réttur. — »Þér eigið við, að eg skuli
fara frá — yfirgefa Lundúnaborg og
fara með yður — ein með yður?« »Já,
ein með manninum þínum!« Hún kipti
að sér hendinni oghrópaði: »Eruð þér frá
vitinu?« »Kannske,« svaraði eg — »en lát-
um þá svo vera — og þú líka, ástin mín,
gaktu frá vitinu líka — ef við bæði erum
gengin frá vitinu — hvað gerir það þá
til ?« »Hvað eg? — Eg ætti að fara — yf-
irgefa borgina, yfirgefa hirðina? — Og
þér? Þér sem eruð hingað kominn til
þess að leita gæfunnar!« »Má eg ekki
láta mig dreyma um, að eg hafi fundið
hana?« Eg greip hendur hennar aftur.
Eftir örlitla stund fann eg að hún
drógst að mér og fingur hennar þrýstu
míínum ástúðlega. »Veslings Símon,«
sagði hún og brosti við gegnum tár. »Það
er satt, hann man vel eftir Cydariu! En
Cydaria, eins og hún var — meira að