Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Qupperneq 33

FRANS FRÁ ASSISI
79
-segja Cydaria — er ekki til lengur. Nú
•er eg ekki hún.«
Svo hló hún aftur og hrópaði: »Hvílík
heimska!« »Fyrir lítilli stundu nefnduð
þér það ekki einbera heimsku.« »Þá var
eg tvöfalt heimsk sjálf,« svax'aði hún, og
í fyrsta sinn varð eg var við talsverða
beiskju í rómnum, — »því heimska er
það — svartasta heimska. Eg er ekki —
•og hefi líklega aldrei verið sköpuð til að
ganga í kring á grænum völlum allan
daginn og eiga heima á sveitabæ.« »Nei,«
svaraði eg — »og munt heldur aldrei
“verða til þess sköpuð, nema fyrir sakir
manns, sem þú elskar. Hversu margar
konur hafa ekki breyzt af þeim sökum?«
»Mjög fáar,« mælti hún og brosti vin-
gjarnlega — »og eg er ekki meðal þeirra
fáu. Nei, eg... Símon, verð eg nú of
grimm við yður? — Eg elska yður heldur
ekki.« »Geturðu svarið það?« — »Ekki
þá nema ofboðlítið... sem vin... gamlan
vin.« »Og kæran vin?« »Já, Símon, kæran
— sérstaklega fyrir eina vissa flónsku,
sem hann er haldinn af.« »Þú kemur!«
»Nei.« »Hvers vegna ekki?« »Spyrjið þér
•ekki núna,« svaraði hún — »eg hefi af-
skaplega margar ástæður.« Hún hló, en
augu hennar voru ástúðleg. »Eg vil
heyra einhverja þeirra.« »Eg hefi þegar
sagt yður eina: Eg elska yður ekki.«
»Hana tek eg ekki gilda.« »Eg er það sem
eg er.« »Þú skalt verða það, sem eg geri
þig.« »Þér eruð kominn hingað til hirð-
arinnar — í þjónustu hertogans af Mon-
mouth — er ekki svo?« »Hvað kæri eg
mig um það? ■— Eru nokkrar fleiri?«
»Já, sleppið þér hönd minni! — nei,
sleppið þér! Eg skal sýna yður þarna,
sko hringinn.« »Eg sé hann.« »Dýrmætur
hringur!« »Mjög dýrmætur.« »Símon,
hver haldið þér að hafi sett þennan hring
þania?« »Eg þykist vita það — en hann
er ekki konungur þinn lengur en þú sjálf
"Vilt.«
»Nei!« hrópaði hún alt í einu með á-
stríðu. »Eg er komin inn á þessa braut,
og eg vil ekki breyta um. — Sagði eg
ekki einu sinni við yður, að sá dagur gæti
komið, þegar eg hefði áhrif hjá konung-
inum.« »Slík áhrif geta með engu móti
vegið upp á móti ástinni,« svaraði eg. »0,
eg veit ekkert um ást yðar,« mælti hún
óþolinmóðlega, »en eg veit, hvað það er,
sem eg elska! Eg elska að sjá hefðar-
frúrnar stara og hnylda brýrnar og fitja
upp á nefið og snúa sér undan — og svo
að láta hina tignu lávarða hneigja sig og
beygja fyrir mér.... En það þýðir annars
ekkert að vera að koma með ástæður eða
skýringar, þegar maður á tal við geggj-
aðan mann!« »ó, jú,« svaraði eg, »ef
maður sjálfur hefir ofurlitla ögn af sjúk-
dómi hans.«
Hún leit til mín með ljómandi augna-
ráði og mælti ofur blíðlega: »ó, Símon,
hvernig þér getið talað! Þér munuð eiga
hægt með að telja um fyrir konum og
vinna hugi þeirra — en þér skuluð geyma
það handa þeirri, sem þér giftist. Það eru
margar, margar stúlkur til, sem með
glöðu geði mundu vilja taka yður, því
útlit yðar gengur í augun... og eg held að
þér eigið hægt með að finna leiðina að
konuhjarta.« Hún klappaði mér mjúk-
lega á kinnina.
Eg hélt enn áfram að biðja hana og
telja um fyrir henni, og eg greip um báð-
ar hendur hennar og reyndi að færa þær
að vörum mínum. Hún brosti lítið eitt og
hristi höfuðið. »Forsjónin mun geyma
yður eitthvert annað hlutskifti, sem er
betra,« mælti hún. »Sleppið þér mér nú,
Símon — góði Símon, þér verðið að
sleppa mér! Svona, sitjið þér nú þarna,
og svo sezt eg beint á móti yður.« Þegar
hún var sezt, leit hún framan í mig og
sagði: »Ætlið þér ekki að yfirgefa mig
alveg eftir þetta, Símon?« Eg hristi höf-
uðið en svaraði ekki. — ó, eg sé svo eftir,