Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Page 35

SÍMON DAL
81
elskaði mig nægilega mikið, til þess að
særast af framkomu minni — ef ekki
meira. — í sama bili fann eg til ákafrar
meðaumkunar, og ósjálfrátt sneri eg við,
féll á kné, greip höndina, sem eg hafði
hrint frá mér, og kysti hana.
»Ó, nú kyssið þér hönd mína!« hvísl-
aði hún og brosti aftur til mín. — »Eg
kyssi hönd Cydariu,« svaraði eg — »því
nú syrgi eg Cydariu mína.« »Hún var
engin önnur en eg,« hvíslaði hún og
blóðroðnaði, því að hún fann, að eg
blygðaðist mín fyrir hana. Ekkert veld-
ur okkur þjáningu annað en það, sem við
vitum. — Vertu sæl, Cydaria!« sagði eg
og kysti hönd hennar aftur.
Hún hopaði frá mér, hristi höfuðið og
hrópaði reiðulega: »Eg vildi óska, að eg
hefði ekki sagt yður neitt!« »i Guðs nafni
— eg vildi ekki að þér hefðuð látið það
ósagt,« svaraði eg og staulaðist fram að
dyrunum. En um leið og eg ætlaði að
opna hurðina, kom hún á eftir mér, lagði
höndina á handlegg minn og leit á mig
sPyrjandi augum. »Þér komið aftur,
Símon, þegar... ?« Brosið á vörum hennar
bað mig að segja ekki nei. En hún endaði
setninguna auðmjúkt: »...Þegar yður líð-
llr betur, Símon?« Af öllu mínu hjarta
íangaði mig til að vera henni góður —
sýna henni vinsemd. Eg vissi að hún leit
a alt frá öðru sjónarmiði, en eg gerði, og
að hún naumast skildi tilfinningar mínar.
»Þér ætlið að koma einhverntíma aftur?«
endurtók hún í bænarróm. — »Nei!«
svaraði eg stuttlega og hart — á móti
vilja mínum. Hún talaði þá til mín nokk-
Ur orð af allmiklum hita, ávítaði mig fyr-
lr> að eg dæmdi hana af þröngsýni minni,
°£ sagði að eg hugsaði ýmislegt ilt um
S1£ -— sem eg alls ekki gerði. Eg stóð
varnarlaus meðan stormhviðan reið yfir.
að lokum hrópaði eg: »Nei, eg hugsa
ekkert slíkt um yður!« »Þó hegðið þér
yður gagnvart mér, eins og þér hugsuðuð
það,« svaraði hún. Svo varð hún við-
kvæm — angurvær, og eg sá, að hún var
í bann veginn að fara að gráta. En í
sama bili opnaðist hurðin og stúlkan kom
þjótandi inn. Hún hljóp til húsmóður
sinnar og hvíslaði einhverju að henni í
mesta flýti og um leið skotraði hún aug-
unum til mín.
»Konungurinn!« hrópaði Nelly upp
yfir sig. Svo sneri hún sér að mér og
mælti fljótlega: »Það væri bezt, að hann
hitti yður ekki hérna.« »Eg óska heldur
einskis frekar, en að fara,« svaraði eg.
»Eg skil, eg skil,« hrópaði hún. »En viö
höfum ekki verið trufluð. Koma konungs
var ekki að óvörum, og samræðu okkar
var lokið. — Viljið þér þá gera svo vel
að fara sem fyrst.«
»Hver er það, sem yður er svo ant um
að losna við?« mælti konungurinn, um
leið og hann kom í dyrnar, þar sem hann
hafði heyrt síðustu orðin. Eg sneri mér
við og hneigði mig djúpt. Konungurinn
sperti upp brýrnar. Mér datt í hug, að
hann ef til vill væri búinn að fá nóg af
mér, svo að hann mundi ekki verða sér-
lega ánægður yfir að hitta mig aftur —
og það á þessum stað.
»Þér þekkið hann. Sir,« svaraði Nelly
og fleygði sér niður á stól. »Já, eg þekki
hann,« mælti konungur — »en mætti eg
spyrja, hvernig á því stendur, að hann er
hér?« »Eg bauð honum að heimsækja
mig,« svaraði Nelly. »Það er fullkomlega
nægileg skýring fyrir mig,« mælti hann
og hneigði sig. — »En eg hefi þá líklega
komið helzt til snemrna, því að þér hafið
auðsýnt mér þann sama heiður.« »Nei,
hann er búinn að vera helzt til lengi,
S'ir,« svaraði hún, »en eins og þér heyrð-
uð, þá var eg að mælast til þess að hann
færi.« »Ekki þó mín vegna, vona eg?«
spurði konungur kurteislega. »Nei, hans
sjálfs vegna. —- Mr. Dal líður ekki alls-
n