Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Qupperneq 36

82
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
kostar vel hérna.« »0g þó var hann svona
lengi?« »Við höfðum dálítið að tala sam-
an um, Yðar Hátign. Hann kom til þess
að spyrja mig um nokkuð. En ástæðurnar
eru ekki alveg eins og hann hafði g ert
sér í hugarlund.«
Konungur brosti: »Nú verðið þér að
segja mér eitthvað meira um þetta —
eða að öðrum kosti hefðuð þér átt að
segja minna. Eg er fjarska forvitinn að
eðlisfari. — Viljið þér ekki setjast, mr.
Dal?« bætti hann við um leið og hann
settist sjálfur. »Eg vil einungis biðja
Yðar Hátign leyfis til að fara,« mælti eg.
Hann svaraði: »011 ráð í þessu húsi eru í
höndum húsmóðurinnar. Hér er eg aðeins
þjónn.«
Nelly stóð á fætur, gekk til konungs og
studdist við bakið á stól hans. »Ef ástæð-
urnar hefðu verið öðruvísi, en þær eru,
þá mundi mr. Dal hafa beðið mig að
vei’ða eiginkona hans,« mælti hún. Það
varð dálítil þögn, þar til konungur anz-
aði: »Ef ástæðurnar hefðu verið öðruvísi
en þær eru, mundi eg hafa sagt, að það
væri rétt og vel gert af mr. Dal.« »Og þá
hefði eg að öllum líkindum svarað bón-
orði hans játandi,« mælti Nelly. »Ha? já,
auðvitað,« sagði konungur, »því eg er
sannfærður um, að mr. Dal er heiðarleg-
ur maður og vel að sér, þó mér virðist
hann nú vera fremur íamáll sem stend-
ur.« »En eins og málefnunum nú er kom-
ið, þá vill mr. Dal mig ekki,« mælti hún.
»Auðvitað kemur mér ekki við að setja út
á, þótt mr. Dal hafi breytt um ásetning
í þessu efni.« svaraði hann, »en eg get þó
ekki stilt mig um að láta dálitla undrun
í Ijósi yfir því.« »Og nú biður hann mig
ekki urn neitt annað en leyfi til að fara
leiðar sinnar.« »Og yður finst það erfitt
að gera svo lítið fyrir hann?«
Hún leit framan í konunginn og hló
gletnislega. »Já, Yðar Hátign, það er
fjarskalega erfitt — það er undarlegt, að
mér skuli geta veizt það svo erfitt!«
mælti hún. »Það veit trúa mín, að mér
þykir vænt um, að mr. Dal skyldi ekki
biðja um neitt meira,« sagði konungur,
»því ef það er svona erfitt að veita honum
leyfi til svo lítils, þá hefði það kannske
verið auðveldara að leyfa honum annað
meira. — Eigum við nú ekki að segja, að
honum sé veitt leyfið?« »Hann verður þá
að biðja um það aftur.« Hún fór frá kon-
ungi, staðnæmdist frammi fyrir mér og
horfði í augu mín. »Ætluðuð þér að yfir-
gefa mig, Símon?« hrópaði hún. »Já, eg
bað um leyfi til að yfirgefa yður.« »Og
hvert ætlið þér svo að fara?« »Eg veit
það ekki.« »Þetta er altof erfið spurning,
að leggja fyrir manninn,« greip konung-
ur fram í. »En rétta svarið er: Eitthvað
annað.« »Eitthvað annað?« hrópaði Nelly.
»Hvað eigið þér við, Yðar Hátign?« »Nei,
því get eg naumast svarað. Auðvitað veit
eg ekki, hvað hún heitir — og Símon veit
það líklega ekki sjálfur — ekki ennþá,«
svaraði konungur. — »En sá tími kemur,
að hann veit það; og þá vona eg, að eg
fái að vita það líka, ef eg gæti orðið hon-
um að einhverju liði.« »Mig langar ekk-
ert til að fá að vita það!« mælti Nelly.
Konungur hló ertnislega. »Nei, það skil
eg vel,« sagði hann.
Hún rétti mér hendina. »Verið þér sæl-
ir, Símon!« mælti hún og hló lítið
eitt eins og hún væri að hæðast að
sjálfri sér og því sem hún gerði. Eg
varð þess var, að þetta augnablik hafðl
konungur nánar gætur á okkur og var
þungur á brúnina. Eg horfði í augu henn-
ar — nokkuð lengi — lengur en mér eig-
inlega var sjálfrátt — eg' var að kveðja
æskuvin... Svo beygði eg mig og kysti
hönd hennar og hneigði mig djúpt fyrir
konungi, sem nú hýrnaði á svipinn aftur
og svaraði kveðj u minni með því að beygj a
höfuðið góðlátlega. — Og eg fór út...
Mér fanst eins og eg vaknaði af svefm-