Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Page 37

BÓKMENTIR
83
Eg var nú allur annar maður en sá Sím-
on Dal, sem gekk inn um sömu dyr lítilli
stundu áður. Eg var með bros á vörum,
það bros, sem næst er gráti — eg hæddist
að sjálfum mér — mínum fyrra manni
— að ást minni og sæludraumum. En
þjónninn opnaði ýtri hurðina fyrir mér
og eg stóð á götunni.
í sömu andránni heyrði eg að glugg-
inn uppi yfir mér var opnaður. Nelly leit
út, brosti til mín, mjög vinalega, en elns
og dálítið háðslega. Hún hélt á sínu blóm-
inu í hvorri hendi, lyktaði af öðru þeirra,
grúfði sig lengi niður að því, eins og hún
ætti bágt með að slíta sig frá því. Svo
bar hún hitt upp að vitum sér, en aðeins
fljótlega og með svip sem sagði að ilmur
þess væri henni ógeðfeldur. Hún beygði
sig út og horfði niður á mig og nú sá eg
hið hörundsdökka andlit konungs yfir
öxl hennar, hálf hulið af gluggatjaldinu.
Hún leit á fyrra blómið, svo á hitt, sneri
sér að hinu dökka andliti, sem var á bak
við hana, og lagði fyrra blómið í hönd
konungs, sem var rétt fram eftir því, en
kastaði hinu niður til mín. Vindurinn
tók í það, öll blöðin losnuðu og fuku sitt
í hverja áttina, stöngullinn, blaðlaus og
nakinn, féll niður við fætur mína. —
Blómið hafði verið visið.
Eg heyrði hlátur hennar yfir höfði
mér, og glugginn lokaðist. — Eg laut nið-
ur og tók stöngulinn upp. Var það hennar
hugur, sem hún hafði opinberað mér með
þessu tákni — eða var það minn eigin,
eins og hún gat sér til að hann mundi
vera? I hlátri hennar, sem eg heyrði síð-
ast, fanst mér hljóma bergmál af sorg,
af meðaumkun, af blíðu og af iðrun...
Það var ást mín frekai- en hennar, sem
hafði' fengið tákn sitt í hinum blaðlausa
stöngli visnaðs blóms. Henni hafði mælst
vel, því það, sem hún hafði sagt með
tákninu, var sannleikur. Eg varðveitti
stöngulinn og gekk leiðar minnar...
Svona hugsar gamli Símon um atburð-
inn, þegar ungi Símon kom til sjálfs sín
aftur... en það er svo ótrúlega iangt
liðið síðan...
(Framh.).
---
6uðmundur 6. Hagalín: Bókmentir.
r
Islenzk skáldrit
Stutt
I.
Víðfrægt mun það, hve vér íslendingar
leggjum mikla rækt við skáldskap, og
tala frumsömdu skáldritanna, er út komu
árið 1929, bendir ótvírætt á, að sízt sé í
rénun skáldskaparhneigð þjóðarinnar. Eg
hef séð ekki færri en 13 ljóðabækur, út-
gefnar árið 1929, eina sérprentaða smá-
gefin út 1929.
yfirlit.
sögu, eina stóra sögu og 5 smásagnasöfn.
Svo virðist af ritdómum og umtali, sem
ýmsum standi stuggur af ljóðaflóðinu. Eg
sé í rauninni enga ástæðu til að fást um
það, þótt menn yrki. Fangbrögð þeirra
við mál og rím hljóta að auka þeim hug-
kvæmni og um leið leikni í að túlka hugs-
11*