Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Qupperneq 46

92
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Mundi var nú alt í einu farinn að
draga ýsur, og gat eg ekki verið að ónáða
piltinn. Eg þekkti það svo vel, hvað það
gat verið notalegt, að halla sér þarna út
af. En höfðingjarnir í landi geta því ekki
nærri, sveipaðir hvítum blæjum, — á
næturnar, og höfuðin þreytt á dúnsvæfl-
um.
Mundi lagði aftur augun. — Eg sá það,
að það seig í brjóstið á drengnum.-----
Eg horfði' um stund inn í eldinn, og það
getur oft gefið manni tilefni til þess að
hugsa. — Þetta snark -— þessar logandi
tungur, — þessi breyting á efni og upp-
lausn í hita. •— Eldur! -— Þú eyðandi —
eldur! Eg greip um ennið. Það brá fyrir
sjónum mér, nöktum beinagrindum af
mönnum, — hljóð — blóð. — Eg þurkaði
þetta af mér. — Ofsjónir hugsaði eg —
það hafði fallið á mig mók — eina sek-
úndu eða svo, og eins og margir vita,
getui- manrii dreymt hungt, mál og Uingan
tíma á einni sekúndu.
»Það veit á hvassviðri!« umlaði við í
gráskeggjuðum karli. Hann teygði höf-
uðið fram á rúmbríkina, néri stírurnar
úr augum, og skirpti út í loftið. —
- »Það veit á hvassviðri,« endurtók hann,
og bylti sér til í rúminnu, þreifaði eftir
tóbakskyllinum sínum. Svo fór hann að
hrjóta.-----
Mundi var sofnaður, og lá þarna uppi
loft með opin munninn, eins og hann
væri að bjóða varirnar fram til kossa. —
Eg fór nú að brjóta heilan um það,
hvað Mundi gat verið laglegur piltur á
þessu reki, og veittist mér gott færi á
því, að virða hann fyrir mér, þarna stein-
sofandi, með sjófata hrúguna undir höfð-
inu. Hann var kafrjóður í framan, búldu-
leitur og hrukkulaus og bamslega sak-
leysislegur á svipinn. Pípan hafði dottið
niður, á óhreint gólfið, og lá þar í tveim
hlutum, eins og brotið sverð. — -—■
Mundi var um það að vera átján ára
gamall, fullur af hugmyndum bæði vak-
andi og sofandi.
Mundi brosti nú í gegnum svefninn,
færði til hendurnar og'krosslagði þær á
brjóstinu. — Eg fór að finna til þess,
hvað þetta gat verið fráleitt allri göfug-
mensku — að vera að ljúga drenginn
fullan, og það hefði verið nær fyrir okk-
ur, sem eldri vorum, að fræða hann á því
litla sem við bárum skyn á, og þetta var
svo sem ekki fyrsta skreytnin eða fyrstu
hlátrarnir að vitleysunni, og var Mundi
marg búinn að reka sig á þetta, frá því
hann kom á skipið um veturinn. Og öllum
var uppsigað við hann — með skreytnina
var það dægrastytting í fásinninu, þegar
lítið var að gera.—Reyndar var nú Mundi
hálfgerður munaðarleysingi, og var þetta
fyrsta vertíðin hans á þilskipi — með
okkur. Það hafði að vísu farið sæmilega.
vel um hann á skipinu. Enginn var vond-
ur við hann, — það var öðru nær, og allir
höfðum við gaman af honum. — Hann
var fljótur til allra verka, og slitviljugur,
og sæmilega þrekgóður, fann ekki til
neins meins, og þoldi sjóinn vel. En það
mátti næstum því heita dæmalaust, hvað
hann gat gert sér fáráðlegar hugmyndir
um eitt og annað og trúað skreytninni í
nýjum og nýjum myndum, og altaf var
hann undir það búinn að taka á móti sög-
um, hversu fráleitar sem þær voru
nokkru minsta viti, — og nú átti þetta
svo sem að vera »rúsínan«, um stúlkurn-
ar í Kolbeinsey, o. s. frv.
Mjg undraði það stórlega, að M'undi
skyldi geta fest blund, eins og mikill
spenningur var kominn í hug hans um
þetta alt, og hafa hugmyndirnar verið
búnar að þreyta hann og áhrifinn frá
öðrum sofandi sálum.
Sannleikurinn var sá, að við ætluðum
að taka þar egg, ef okkur gæfist færi á
því vegna veðurs, og nú bar straumurinn
okkur út og norður eins og áður er sagt,