Nýjar kvöldvökur - 01.04.1930, Page 47

NORÐUR Á KOLBEINSEY.
93
attum við örstutt til eyjarinnar og
igátum átt von á að sjá hana á hverri
.stundu.
»Kolbeinsey — um horf«, heyrði eg
að kallað var, uppi á þilfarinu, á sjó-
mannamáli.
Eg kiptist við, kalt orð og hart, eins og
næðingur færi um mig allan. — Allir
hrukku upp af svefninum og rifu sig
fram úr bælum. Teygjur og grettur skipt-
ust á, og kaffið bullsauð út úr katlinum
hjá mér á augabragði.
Mundi hrökk upp og tók snögt við-
bragð, þegar hann heyrði nefnda Kol-
beinsey. — En nú sýndist mér einhver
raunasvipur vera kominn á drenginn,
.aldrei þessu vant....
Hann gat þess við mig, með mestu
hægð, að sig hefði verið að dreyma móður
sína sálugu. — Eg svaraði því fáu, —
tók það aðeins fram, að það kæmi stöku
sinnum fyrir, að menn dreymdu ástvini
.sína, — á sjó — og stöku sinnum gæti
það verið fyrir óvæntum tíðindum, þótt
menn ættu örðugt með að greina það, —
þetta færi oft í rugl hjá okkur í vökunni.
Mundi náði sér nú fljótt eftir svefn-
inn, og hentist upp á þilfarið, til þess að
geta séð eyna.-------
Nú setti óstjórnlegan hlátur að mörg-
um af því að sjá drenginn, þar sem hann
stóð eins og negldur niður á þilfarið og
glápti norður á þennan eyðiklett. Það
mátti segja að Mundi legði þarna hollhúf-
ur eins og skepna, sem barin er nokkrum
svipuhöggum.
Eg var nú kominn upp á þilfarið, á-
samt nokkrum félögum mínum, og var
okkur skipað að losa skipsbátinn úr
tengslum. Við vorum nú búnir að hlæja
lyst okkar, og altaf stóð Mundi eins og
blýklumpur frammi hjá fokkunni — og
sá eg ekki betur, en að nokkur tár
-hrykkju niður um vanga hans.
»Það — er — bara — svartur —
kl-ettur —« stundi hann upp, eftir langa
þögn. —
»0 — jæja —- Mundi minn — það er
skellóttur klettur,« varð mér að orði. —
Mundi hafði meira tekið eftir svarta
litnum eins og í hug hans var búið.
Það losnaði um eitthvað innra hjá mér,
eins og lind sem vætlar undan klaka-
kökk. Eg færði mig til Munda, féll mér
þetta hálf illa, að honum skyldi verða
þessi vonbrigði svona sár. — Hann leit
varla við mér, frekar en eg væri rakki,
og nú var lýgin úr okkur orðin svo nakin
fyrir augum hans, að enginn vegur var
fyrir okkur að klæða hana lengur. —
»Eg trúi — ykkur — ekki — framar,«
snörlaði við í Munda, eins og urgað væri
saman tómum skeljum. —
»Vertu góður Mundi minn,« sagði eg.
»Þú — skrökvar — að mér — eins og
hinir,« svaraði Mundi, og þurkaði sér í
framan.
Við máttum nú ekki vera að þvæla um
þetta lengur — við Mundi. — Okkur var
ekki til neinnar setu boðið, úr því sem
komið var. — Alt var orðið krökt af
fugli kringum skipið og veiðihugur var
kominn í okkur alla og löngun eftir því
að stíga fótum á þennan alræmda eyði-
klett, sem á þessum tíma árs morar allur
af fugli. — Það ruddust nú margir ofan
í skipsbátinn með kollur og kyrnur undir
egg. Mundi stóð eins og staur við borð-
stokkinn.
»Þú verður með okkur upp í eyna,
Mundi minn,« sagði eg.-------
Það þrusaði eitthvað í skipstjóranum,
yfir því, hvað Mundi var daufur. »Það
er okkur eldri mönnunum að kenna,«
svaraði eg. »Við höfum logið' drenginn
fullan, hvað eftir annað, og hefir honum
ekki sániað það, fyr en núna.«
»Ú — hú--------« Mundi — þú verður